NOOR column: susAn slIep M ijn dochter en ik zitten in het kleine kantoortje van de psycholoog. Ze heeft zelf al twee gesprekken over haar aandachts- en concentratieproblemen gehad en nu ben ik met haar mee om meer te vertellen over haar gedrag in haar vroege jeugd en het verloop van haar ontwikkeling. Het is een gesprek vol herinneringen aan tijden waarin ze ons nog dagelijks nodig had. Aan de hand van de psychologe lopen we in anderhalf uur samen door haar jonge leven. soms sta ik even stil, een andere keer houdt zij de pas in en zo rijgen we de herinneringen van haar jeugd aan elkaar. Het is confronterend om te merken hoe we haar gedrag, onbewust, altijd hebben vergeleken met dat van haar broer, waardoor haar symptomen verwaarloosbaar leken. Vermoeid en hongerig van het gesprek duiken we samen een café binnen voor koffie en lunch. Zonder de psycholoog erbij praten we over betekenisvolle momenten die indruk op haar hebben gemaakt. over zorgen die ik heb gehad en soms nog steeds heb. over gezien en erkend worden en over accepteren dat je goed bent zoals je bent. bij mij resoneert vooral de vraag of we dit traject niet eerder hadden moeten inzetten. We hebben haar altijd ondersteund en zo goed mogelijk proberen te helpen maar is het genoeg geweest? na anderhalf uur vertrek ik naar huis en zij gaat nog even met vrienden op pad. We nemen afscheid en ik kijk hoe zij de drukte van de stad in fietst en al snel opgaat in de menigte. daar fietst een jonge vrouw, een hardwerkende studente, een trouwe vriendin en een onderwijs-assistente die het afgelopen jaar op de proef is gesteld voor een drukke groep 8 maar niet heeft opgegeven. Ze worstelt nog steeds met het vinden van een balans tussen enerzijds veel uitgaan en met vrienden afspreken en anderzijds rust nemen. tussen uitstellen en plannen en al die andere zaken waar AdHd je flink bij kan uitdagen. maar één ding is heel duidelijk: als iemand klaar is voor het leven dan is zij het wel. 17 I&W mAGAZIne nr 1 - 2023
18 Online Touch Home