Sandra Sandra Houtepen (1959) uit Steenbergen overleefde in 2001 vier keer een hartstilstand. Twee keer op het werk en twee keer in het ziekenhuis. De oorzaak bleek slaapapneu: haar ademhaling stokte tijdens haar slaap in steeds langere tussenpauzen. Sindsdien draagt ze ’s nachts en tijdens hazenslaapjes een masker dat haar van lucht voorziet. “De eerste keer weet ik nog goed. Ik was 41, werkte als psychopatholoog bij de GGZ en deed even mijn ogen dicht. Toen ik wakker werd op de grond dacht ik: waarom zoent mijn collega Jan me? Die was me dus aan het reanimeren. Na drie hartstilstanden, waarbij ik steeds snel gereanimeerd werd, kwamen ze erachter dat ik slaapapneu had. In het slaap- en waakcentrum Kempenhaeghe hebben ze een slaaponderzoek gedaan: ik bleek elke minuut te stoppen met ademen. Daar gaan je lichaam en geest helemaal van stuk. Dat verklaarde mijn vermoeidheidsklachten. Toen ik die diagnose kreeg, viel ook bij mijn familie het kwartje. Mijn vader, die altijd hard snurkte, was op z’n vijftigste overleden aan een hartstilstand, mijn nichtje is met zestien maanden in haar slaap overleden. Mijn broer, die precies dezelfde klachten had, is een week voordat hij een afspraak met de slaapdeskundige had, plotseling overleden. Het is erfelijk: we hebben een korte nek en lage tongbasis. Ik wist dat ik snurkte. Ik ben weleens van de camping gestuurd, mijn buren klaagden en mijn toenmalige man en ik sliepen apart. Heel begrijpelijk: ik kon 95 decibel produceren, dat is alsof er een brommer met een kapotte uitlaat in je slaapkamer staat. Na drie jaar herstel, waarin ik zo verward was dat ik weleens dacht: zo hoeft het voor mij niet meer, heb ik alleen nog restklachten. Maar ik kan bijvoorbeeld niet meer tellen en heb geen flauw idee wat tijd is. Ik heb hersenschade door zuurstofgebrek, of dat nu door de apneu komt of de hartstilstand, dat weet ik niet. Mijn werk was mijn lust en mijn leven, ik vond het zó erg dat ik werd afgekeurd. Nu wil ik mensen wijzen op de gevaren van apneu en geef ik voorlichting. Als je honderd keer per uur stikt, heeft dat invloed op alles: je hypofyse, je hart, je stofwisseling, je hormoonstelsel. Daar kun je dus dood aan gaan. Het is een degenererende ziekte. Het is geen sexy aandoening, je wordt er vaak dik van en je slaapt ’s nachts met zo’n apparaat. Als je op tijd de diagnose krijgt en behandeld wordt kun je vaak weer volledig herstellen. Bij een late diagnose is de schade vaak groot. Ik heb de partners van mijn kinderen goed geïnstrueerd: let op als ze ’s nachts stoppen met ademen. Ik heb een fantastische nieuwe man gevonden, ben oma van acht kleinkinderen en doe veel vrijwilligerswerk. Afgelopen 26 april heb ik zelfs een lintje gekregen: Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, onder andere voor mijn voorlichting en onderzoek naar apneu.” 14 PRECIESE DATUM ONBEKEND 2001
15 Online Touch Home