Renger 2012 was een rampjaar voor Renger Duinsbergen (1950) uit Leusden. In het voorjaar werd zijn vrouw ongeneeslijk ziek en zelf kreeg hij aan het einde van dat jaar een hartstilstand. “Het was oudjaarsdag, ik voelde mij prima en was op weg naar mijn werk toen ik van mijn fiets viel. Ik weet er niets meer van. Een vrouw die toevallig in de buurt was begon mij te reanimeren en een andere vrouw, die niet durfde te helpen, belde 112. Vier dagen later werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik moest een openhartoperatie ondergaan maar dat kon niet meteen omdat ik door de val een hoofdwond had opgelopen en artsen daardoor geen bloedverdunners konden geven. Die zijn wel nodig bij zo’n operatie. Op Valentijnsdag, hartjesdag, werd ik geopereerd. De avond ervoor zaten mijn echtgenote Verony en onze kinderen bij mij in het ziekenhuis. Zo’n openhartoperatie is behoorlijk risicovol dus het had maar zo onze laatste avond samen geweest kunnen zijn. Best een heftig idee. Ik heb er geen restverschijnselen aan overgehouden, integendeel, ik ben erg actief. Ik vergeet weleens wat maar dat kan ook aan mijn leeftijd liggen. Ik fiets veel, sport twee keer per week en ik golf met een vriend. Daarnaast wandel ik met mensen die dementerend zijn en ik loop wekelijks met Ruud, een meervoudig gehandicapte jongen. Dankbaar werk. Het actief bezig zijn en mijn positieve insteek hebben mij veel opgeleverd. Ik kon mij altijd moeilijk uiten. Sinds mijn hartstilstand praat ik veel meer en laat ik mijn emoties zien, dat werkt helend. Ik ben daar blij mee en mijn kinderen ook. Huilen kan ik echter niet, dat heb ik nooit gekund. Toen Verony overleed, in 2015, heb ik wel twee dagen lang gehuild. We hadden 38 jaar een relatie en deden alles samen. We werkten beiden op het gemeentehuis van Leusden. Ik was beleidsadviseur ruimtelijke ordening, zij werkte voor de burgemeester. De mensen om mij heen zeggen dat ik moet genieten van het leven. Dat doe ik ook maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Wat mij daarbij helpt is het fijne contact met mijn kinderen en kleinkinderen. Zij zijn de lichtpuntjes in mijn leven. Ik ben volstrekt niet bang dat ik opnieuw een harstilstand krijg en ben ook niet bang voor de dood. Bovendien heb ik een icd, dat is mijn waakhond. Hij is nog nooit afgegaan. Ik ben niet religieus maar ik denk wel dat er iets is na de dood en ik ben ervan overtuigd dat ik Verony dan terug zal zien. Mijn vrouw was pas 58 jaar toen zij overleed en ook mijn broer en zus zijn op jonge leeftijd overleden. Ik vraag me weleens af of de stress die ik had door het ziek worden van mijn vrouw en het verlies van mijn broer en zus, de oorzaak is geweest van mijn hartstilstand. Mijn prestatiegerichtheid heeft mogelijk ook meegespeeld. Ik heb dat nooit gevraagd aan mijn arts want eigenlijk hoef ik het niet te weten.” 20 MAANDAG 31 DECEMBER 2012 09.15 UUR
21 Online Touch Home