Loes Loes Dams van Vegchel uit Veldhoven (1977) kreeg al tien keer een hartstilstand waarvan de laatste in februari 2020. Een gesprek hierover is nog lastig, maar haar partner Jan was erbij. Ze hebben twee zonen, Marijn en Ruben. Langzaam pakt ze de dingen weer op, zoals haar werk als pedagogisch coach. “Ik ben bij een vriendin, help Ruben (15 maanden) uit zijn jasje en val om. M’n vriendin en een buurvrouw reanimeren me. Marijn (4) ontfermt zich over zijn broertje, dat over me heen kroop en me niet wakker krijgt. Na zeven minuten komt de ambulance. Door adrenalinespuiten komt mijn hart op gang, maar ik kom niet bij. In het ziekenhuis krijg ik spasmes en aan mijn man wordt gevraagd of ik drugs heb gebruikt. Niet dus. Ik lag in coma en kwam na vier dagen bij kennis. Ik herinner mij niets. Dat ik ben gevallen weet ik maar ik ben toch weer opgestaan? Ik schijn het keer op keer gezegd te hebben. Men vond geen oorzaak en een icd was noodzakelijk. Ik verwelkomde die frappant genoeg meteen. Na veertien dagen mocht ik naar huis, eindelijk naar mijn gezin. Ik besefte amper wat er gebeurd was. Gelukkig heeft mijn man een lange liefdesbrief aan me geschreven van de eerste maand. Zo waardevol! De kinderen waren nog zo klein. Marijn kon alleen boven op papa slapen en Ruben heeft een maand geen mama gezegd en wilde geen fles van mij. Het enige wat ik wist is dat ik voelde dat ik in mijn lijf was gezakt. Ik ervaarde een rust die ik niet kende. Een diep vertrouwen en een liefde voor iedereen. Ik voelde echt dat ik een reset had gehad. Men vond geen oorzaak en vond dat heel vervelend. Ik niet, ik wist dat het tijd was dat ik mijn eigen hartritme ging volgen. Wat wilde ík, wat voelde ík, los van anderen en de maatschappij. Toen ik vier jaar later duizelig werd en bijkwam op de grond met fikse pijn in mijn borst, wist ik dat mijn icd voor het eerst was afgegaan. Wat heb ik gehuild. Mijn verhaal van eenmalig gold niet meer. De jaren erna volgden drie keer een hartstilstand. We gingen steeds adequater reageren: ‘Oké, we moeten weer naar het ziekenhuis om de icd uit te laten lezen. De kinderen komen zo thuis, hoe gaan we dat regelen.’ De vierde keer ben ik op mijn gezicht gevallen, veel hoofdpijn gehad en ik werd in de maanden erna steeds zenuwachtiger. Ik ging dagenlang hyperventileren en toen mijn icd weer afging moest de ambulance komen. In het ziekenhuis kreeg ik bètablokkers en lorazepam en vervolgens vier keer een hartstilstand in een uur. Wat was ik bang. Ik werd een wrak en extreem nerveus. Ik kon amper eten en heb vijf maanden beneden in bed doorgebracht met luiken voor de ramen. Ik heb keihard geknokt om van de lorazepam af te kicken. Dit was in 2017. In februari 2020 ging de icd voor de tiende keer af. Ondertussen zocht ik naar antwoorden. Ik kwam telkens uit op verbinding. Ik moest opnieuw verbinding met mezelf maken en dan pas verbinden met de ander. Mijn geliefde familie en vrienden hebben oneindig veel geduld met me. Verbinding vraagt om kwetsbaar durven zijn. Ik heb leren voelen zonder oordeel, de enige weg door de paniekaanvallen, zenuwen en angst. In ons dagelijks leven bevragen we alles met als onderliggende gedachte: waar gaat het nou werkelijk om? We leven in liefde, heel bewust en volgen ons hart.” 26 DONDERDAG 18 DECEMBER 2008 12.10 UUR
27 Online Touch Home