Alex Alex Vanden Berghe (1967) uit Hilversum was nog nooit zo fit geweest en toch kreeg hij een hartstilstand. Hij overleefde doordat hij vlakbij een aed onderuit ging. Nu zet hij zich in om het belang van aed’s duidelijk te maken. Er hangt er ook een naast zijn voordeur. “Ik was een fervent hardloper en liep in Egmond de halve wintermarathon. Ik had er honderd dagen voor getraind. Mijn kinderen maakten ’s ochtends een koolhydraat rijk ontbijt voor mij. Ik weet daar niets meer van. Deze wedstrijd was een gevecht tegen de elementen. De eerste acht kilometer rende ik door het rulle zand, daarna volgde een stuk duingebied. Iets daarvoor hield mijn hart er mee op, vlakbij een EHBO-post. Een internist, die als toeschouwer aanwezig was, nam de leiding. Hij reanimeert een paar keer per week en dat is mijn geluk geweest. Hij en de EHBO’ers hebben me een half uur gereanimeerd. De ambulance deed er lang over doordat ze over dezelfde weg moesten als de lopers. Ik heb een paar dagen in coma gelegen en toen ik bijkwam kreeg ik te horen dat het stomme pech was. Daar nam ik geen genoegen mee. Een cardioloog heeft toen uitgezocht wat de oorzaak was. Ik had negen jaar eerder een hartinfarct gehad in Spanje en daar een stent gekregen. Die was niet goed vergroeid met de aderwand waardoor plaque makkelijk aankoekte en er een vernauwing vlakbij de stent ontstond. Dat noemen ze een candywrap effect omdat het er uitziet als een snoeppapiertje. De organisatie van de halve marathon filmt met drones en zet die beelden online. Ik heb uren gezocht of ik mijzelf zag maar ze hebben mijn val er waarschijnlijk uit gehaald. Ik wil een keer terug naar de plek waar het gebeurde maar mijn vrouw Maud is daar nog niet aan toe. Zo’n hartstilstand krijg je met het hele gezin. Ook al ben ik er weer helemaal bovenop gekomen, de gevolgen zijn immens. Ik kan minder goed tegen prikkels en ik slaap slecht. Mijn jongste dochter is nog steeds bezorgd. Als ik ga fietsen vraagt ze of ik mijn telefoon wel bij me heb. Ik ben behoorlijk veranderd, liever en zachter geworden. En emotioneler. Ik focus me op Maud en onze vier kinderen. Ik ben me bewuster van mijn gevoel. Voorheen was ik vooral druk met werk en hardlopen. Ik ben minder egoïstisch geworden en sta meer in contact met mijzelf. De relatie met Maud is nog hechter geworden. Hardlopen doe ik niet meer, de uitdaging is weg dus de lol is er af. Soms zeg ik tegen Maud dat we het allemaal anders gaan doen want we leven maar één keer. Ik reis graag en ben zo’n tien keer naar Afrika geweest. Na mijn hartstilstand heb ik twee tattoos laten zetten. Ze houden verband met Ubuntu, dat is een filosofie uit Zuid-Afrika die vrij vertaald ‘ik ben omdat wij zijn’ betekent. Ik kende het al maar ben er meer over gaan lezen tijdens mijn revalidatieperiode. Mijn ene tattoo staat op mijn rechterbovenarm en de andere onder mijn oksel. Als ik mijn rechterhand op mijn icd leg valt het teken van zorgzaamheid precies op de tattoo die doorzettingsvermogen en sterkte voorstelt. Ik vind dat erg toepasselijk want door de zorgzaamheid van anderen leef ik immers nog.” 29 ZONDAG 14 JANUARI 2018 13.00 UUR
30 Online Touch Home