Mascha Mascha van Leeuwen (1973) uit Strijen kreeg in 2017 een hartstilstand en daarna nog twee keer. Ze is goed hersteld en geniet van haar acupunctuurpraktijk, haar gezin en ruimte voor zichzelf. “Het gebeurde in 2017 ’s ochtends vroeg in mijn slaap. Mijn zoon stond zijn haar te kammen en hoorde een raar geluid, gasping, wat lijkt op snurken. Toen ik vijf dagen later bijkwam drong niet door wat er gebeurd was. Na twee weken mocht ik naar huis zonder hartrevalidatie. Ik heb getraind met gewichten en ging met de honden lopen in de polder. Die hebben me er doorheen gesleept. Ik prijs me gelukkig met mijn vriendinnen met wie ik altijd kon praten, maar ook mijn man Hans is geweldig. Mijn moeder heeft een fotoboekje gemaakt van mijn ziekenhuisperiode. Ik heb na vijf maanden mijn werk in de palliatieve zorg weer opgepakt maar snel daarna mijn eigen praktijk voor acupunctuur opgezet. Dat is goed uitgepakt. De eerste keer dat het terugkwam zat ik thuis op de bank naast Hans en ik riep: ‘Het gaat niet goed.’ Hans riep me terug. Het duurde maar tien seconden. Zonder schok kwam ik weer tot mezelf. De tweede en derde keer kreeg ik wel een schok van mijn icd. Dat voelt alsof je borstbeen in de fik staat. Heel naar. De aarde trok weg, ik moest op mijn knieën gaan zitten. Mijn dochter Mikki tikte me op mijn gezicht. Toen kwam het hele circus weer op gang. Dan moet je uit een diep gat komen. Je wordt weer teruggeworpen in de kleine ruimte terwijl die ruimte net weer wat groter geworden was. Het is bijna nog eens gebeurd. We zouden op vakantie gaan en ik was bezig iets op de e-reader te zetten. Ik ging direct weer op mijn knieën en heb het zo weg kunnen houden. In het ziekenhuis bleek dat er niets gebeurd was en ik mocht dus gewoon autorijden. Ik vroeg Hans en de kinderen of ze dat aandurfden. Ze lieten mij kiezen en ik deed het. Dat voelt als een overwinning. Ik doe soms graag dingen in mijn eentje. Zwemmen bijvoorbeeld. Als ik dit niet doe, wat is dan de kwaliteit van mijn leven, zo vroeg ik me af. Weer een overwinning. Ik heb onlangs ook alleen gekampeerd, wat ik voordat ik met Hans was ook wel deed. Het was dicht bij huis, maar ik ben er wel weer sterker door geworden. Ik heb tijd en ruimte nodig om na te denken over wie ik ben en wat ik wil. Dat helpt me ook om een leukere moeder te zijn. Van mijn werk in de zorg leerde ik vooral dankbaar te zijn en dat ik me niet hoef te bewijzen. Ik vertrouw op wat mijn hart me vertelt. Ik ben al twee keer alleen naar een vriendin in Zweden geweest, nu wil ik iets groters, wandelen in Nepal of een retraite in een klooster. Hans steunt dit en dat is zo fijn. Natuurlijk heb ik de angst dat het weer gebeurt. Ik probeer rust te bewaren, dan komt het vertrouwen terug. Ik heb de hemelpoort gezien met mooi licht. De overleden ouders van Hans stonden daar en zeiden: ‘Je komt er niet in hoor.’ Ik ben niet religieus maar er is meer tussen hemel en aarde. Ik voel connectie. Alles ligt opgeslagen in cellen.” 33 MAANDAG 8 MEI 2017 06.00 UUR
34 Online Touch Home