Manucho Manucho Adelino (1993) uit Breda wordt tijdens zijn verhaal over de tijd rond zijn hartstilstand geregeld gesouffleerd door zijn vriendin Fleur. Hij voetbalt weer volop, met een beschermingsvest voor zijn icd. “Ik was ongeveer zeven jaar toen ik met mijn twee jaar oudere broer Lucas, mijn oom en zijn gezin naar Nederland ben gevlucht. We hebben op meerdere plekken gewoond en kwamen uiteindelijk bij mensen terecht die ik nu nog als mijn liefste oma en opa beschouw. We gingen overal naar school en al die tijd voetbalden we. Via al die clubs waar ik speelde kreeg ik vrienden. Na jaren konden mijn broer en ik dankzij de hulp van twee van die mensen, Hennie en Rinus, die veel voor ons betekend hebben, op onszelf gaan wonen. Toen ik mijn hartstilstand had gehad werd het dan ook erg druk in het ziekenhuis. Ze hadden mijn vrienden die gebleven waren maar de grootste familiekamer gegeven. Clubs hadden shirts laten maken met teksten als ‘Sterkte Manucho’ en ‘Samen achter Manucho’. We hadden uit gewonnen, dus dat was al fijn. Ik voelde me goed, normaal. Een goede maat was jarig en dat gingen we vieren in de Melkweg bij het Amsterdam Dance Event. Het was leuk, maar na een tijd hadden we het wel een beetje gezien, ik had mijn vriendin geappt: ‘Sweetdreams bae ♥♥♥ pfff zo gaar hier’. We hadden nog wat gedanst toen Lucas mij als een plank achterover zag vallen, met wijdopen ogen. En dit alles weet ik dus niet meer, van bijna een week daarvoor tot dagen erna kan ik me niets herinneren. Lucas werkt in de zorg en ging meteen reanimeren. Beveiliging bracht me naar een andere zaal met aed. Ze moesten het apparaat drie keer gebruiken, want ik viel steeds weer weg. Een beveiliger heeft de volgende dag nog naar het ziekenhuis gebeld, zij waren allemaal erg geschrokken. Uit onderzoeken bleek dat ik geen drugs had gebruikt of niks, dat er dus niemand iets in mijn drankje had gedaan. Alles is onderzocht, alles was goed. Mijn ogen stonden nog open en zijn in het ziekenhuis met plakkertjes dichtgeplakt. En ik ben in coma gebracht ... – hoorde ik dus allemaal later van Fleur, van Lucas en anderen. Fleur kwam de volgende ochtend met haar ouders. Ik moest huilen toen mijn oom m’n kamer binnenkwam. Ik zag hoe die schrok toen hij me zag liggen en wist dat hij voelde dat hij gefaald had. Hij was altijd van: ik zal jullie moeder trots maken. Lucas heeft onze ouders in Angola gebeld. Een vriend heeft meteen alle visa en tickets voor ze geregeld en een paar dagen later waren ze er al. We hadden hen een jaar daarvoor voor het eerst weer gezien sinds onze vlucht. Van de eerste ontmoeting na mijn hartstilstand weet ik niet veel meer, maar toen ik na het plaatsen van de icd de volgende dag naar huis mocht, gingen ze mee en ze bleven nog een maand. Geweldig was dat. Ze hebben al mijn vrienden ontmoet.” 59 ZONDAG 20 OKTOBER 2019 04.30 UUR
Online Touch Home