Annika Annika Molema-Schrijvers (1979) uit Emmer-Compascuum kreeg in 2000 tijdens de voorbereiding van een longoperatie in het ziekenhuis een hart stilstand. Ze lag een dag in coma. De artsen kwamen erachter dat ze het lange QT-syndroom had, een erfelijke hartritmestoornis. Sindsdien heeft zij een icd (een ingebouwde defibrillator) en wordt ze onder controle gehouden. “Mijn ouders zeggen dat ik in een vrij wilde coma heb gelegen. Ze moesten me vastbinden. De artsen dachten dat ik er een zware hersenbeschadiging aan zou overhouden, dat is gelukkig niet het geval geweest. Maar het was wel vreemd: een hartstilstand bij zo’n jonge, slanke en sportieve meid. Doordat ik een icd kreeg, moest ik mijn plannen omgooien. Ik wilde van kleins af aan bij de politie, dat mag niet met zo’n kastje. De zorgopleiding die ik deed, bleek te zwaar vanwege de avond- en weekenddiensten en het tillen. Ik moest een regelmatig leven leiden. Nou rookte en dronk ik niet, maar ik ging wel elk weekend stappen. In het begin kreeg ik paniekaanvallen tijdens het uitgaan. Ik liep een tijdje bij een psycholoog en slikte antidepressiva, en het ging snel de goede kant op. Ik voel me supergoed en heb geen last van het kastje. Het is mijn beveiliging: als ik op straat een hartstilstand krijg, heb ik mijn peddels bij me. Ik ben getrouwd, werk en heb twee kinderen gekregen – ik had twee goede bevallingen maar er stond wel een reanimatieteam klaar. De rest van mijn familie bleek niet dezelfde hartafwijking te hebben. In 2018 sloeg het noodlot toe. Mijn broertje overleed plotseling aan een hartstilstand. Hij was 35 en was vlak daarvoor nog kerngezond verklaard. Op mijn icd konden ze precies aflezen wanneer ik zijn doodsbericht hoorde: toen kreeg mijn hart een klap. De artsen stonden wederom voor een raadsel. Mijn kinderen staan nu ook onder controle. Mijn oudste is hierdoor een tijdje bang geweest en raakte in paniek als ze iets van een steekje voelde. Ik houd ze zelf ook in de gaten, als ik denk dat er iets niet klopt, heb ik meteen de kindercardioloog van het UMCG aan de lijn. Niemand ziet aan mij dat ik in principe hartpatiënt ben en van de familie ga ik er het rustigste mee om. Nu mijn broertje overleden is, kijk ik weer een beetje anders tegen het leven aan. Je kunt zo maar abrupt weg zijn. Dus mopper niet zo en maak van elke dag een mooie dag, zo zie ik het. Ik vind wel dat er meer aandacht moet komen voor icd en aed. Veel mensen weten niet hoe ze met een hartpatiënt om moeten gaan en mijden contact. Het is toch geen besmettelijke ziekte? Ik ben er aardig goed uitgekomen, maar dat geldt niet voor iedereen. De meeste mensen hebben geen besef van de geestelijke en lichamelijke gevolgen. Ik hoop dat daar verandering in komt.” 8 DINSDAG 8 FEBRUARI 2000 09.00 UUR
9 Online Touch Home