En hij stuurde René naar de huisarts in het dorp drie kilometer verderop. Boer Tuitert was op dit moment ten slotte verantwoordelijk voor de vijftienjarige jongen. In de wachtkamer van de huisarts zat een wat oudere, stevige dame met afzakkende kousen. Ze was in het zwart gekleed en had een zuur gezicht. En ze keek nog zuurder, toen René vrijwel direct door de dokter naar binnen werd geroepen. “Het is een schande,” snoof ze. Dat zo’n snotaap vóór haar aan de beurt was! De huisarts was een man met grijze haren en een goudkleurig leesbrilletje, waar hij constant overheen keek naar zijn patiënten. Op zijn grote, bruine bureau lagen glazen injectiespuiten in een metalen bakje. Die naalden waren lang en stevig. René hoopte vurig dat ze niet nodig zouden zijn. De dokter gebruikte de injectienaalden inderdaad niet. Hij tikte met een hamertje op de knieën van René, stelde vragen en mat met een kwikthermometer zijn temperatuur. De thermometer gaf 39,8 graden aan. René had dus hoge koorts. De stethoscoop voelde koud op zijn blote borst. René kon een heftige rilling niet onderdrukken en klappertandde van de kou. “Kleed je maar weer aan,” had de arts daarna gezegd. Terwijl René daarmee bezig was, hoorde hij de dokter telefoneren. De huisarts gebruikte woorden die hij niet kende. “Wat betekent ‘paralytisch’ nou weer?” vroeg hij zich af. Toen ze afscheid namen, keek de huisarts hem zorgelijk aan, maar hij zei niet wat de jongen onder de leden had en René dorst er niet naar te vragen. “Jongeheer Vercoutre, u gaat nu eerst naar de boerderij terug en vanmiddag naar het ziekenhuis,” was zijn boodschap. Zodoende was René weer op zijn tweewieler gestapt, voor de terugtocht naar de boerderij. René vond fietsen geweldig. Een van zijn jongensdromen was het om ooit, als Nederlander van Franse origine, de Tour de France te winnen. Nu hielp de gedachte daaraan hem om vol te houden: “Een echte Tour-winnaar moet pijn kunnen verdragen.” Toch was hij blij toen de boerderij in zicht kwam. 6
7 Online Touch Home