Dankzij eindeloos proberen lukte het me om een vinger in te brengen. Eventjes voelde ik me geweldig. Direct daarna ontstond een volgende vraag: Hoe nu verder? Intieme vragen stellen Gelukkig kon ik één vriendin letterlijk de meest intieme vragen stellen. Zij heeft mij het meeste geleerd over de technieken en houdingen die ik kon toepassen om een penis in te brengen. Tot in detail deelde ze haar kennis met mij. Ik had de daadkracht om deze tips in de praktijk te brengen en werd daarin volledig gesteund door de man die toen in mijn leven was. Toen het uiteindelijk herhaaldelijk lukte om gemeenschap te hebben, was ik iedere keer opnieuw even euforisch. Ik voelde me eindelijk ‘normaal’! Een paar jaar later bezocht ik voor het eerst de Yila, een zelfhulpgroep voor vrouwen met vaginisme die nu niet meer bestaat. Al kon ik inmiddels gemeenschap hebben, ik had een periode achter de rug, waarin ik me heel eenzaam heb gevoeld met een probleem dat niemand echt begreep. Het was een openbaring voor me. Hier zaten vrouwen die hetzelfde voelden als ik had ervaren! De herkenning en erkenning, ook al was ik nu zelf van mijn vaginisme af, voelden als een warm bad. Eindelijk ontmoette ik vrouwen die echt – vanuit eigen ervaring – begrepen hoe ik mij al die jaren had gevoeld. Praktische tips geven Tijdens een van deze bijeenkomsten gaf een vrouw aan hoe geweldig ze de tips vond die ik aan hen gaf. Het hielp haar dat ik zo open, eerlijk, praktisch en tot in detail uitleg kon geven. Ze werd erdoor gestimuleerd om zelf de nodige stapjes te kunnen en durven zetten. Deze vrouw zei: “Hier moet je iets mee.” Zij gaf aan dat ik – met mijn achtergrond als maatschappelijk werkster, mijn opgedane kennis, mijn persoonlijkheid en mijn manier van uitleg – veel voor vrouwen met vaginisme zou kunnen betekenen. 5
6 Online Touch Home