In dit boek wil ik je uitdagen om van je eigen succes uit te gaan. Maak opnieuw aanspraak op die enorme wilskracht die je als baby ooit had. Neem stappen, neem baby-stappen. Het hoeft niet in één keer groots of helemaal goed. Je mag er ook net zo lang over doen als nodig is, precies zoals je als baby deed. Als je maar niet vergeet om steeds weer op te staan, wanneer jouw trillende benen je even niet konden houden. Al heb je maar 50% van de wilskracht die jij had als baby, zelfs dan gaat het jou lukken. Een benauwende ‘comfort zone’ Ik was helemaal vergeten hoe sterk ik was en hoeveel wilskracht ik had als baby. Mijn huidige ideeën stimuleerden mij niet, maar hielden me juist tegen. Ze vormden mijn waarheid, maar waren niet per definitie dé waarheid. Ik wist eindeloos veel redenen te bedenken om dingen niet te doen en om niet te hoeven veranderen. Tegelijkertijd was ik ongelofelijk boos op mijzelf. Dan dacht ik: ‘Waarom doe ik zo achterlijk met mijn eten? Wat ben ik toch een stomme trut.’ Ik voelde me eenzaam, alleen en verdrietig. En ik wilde zo graag juist stoer, sterk en kranig zijn. Dat veroorzaakte een groot intern conflict in mijzelf: ik mocht van mezelf niet voelen wat ik voelde. Ik durfde nog maar weinig te ondernemen met vriendinnen. Waar ik ook kwam: overal was eten en drinken te vinden, want dat is onlosmakelijk verbonden met sociale activiteiten. En ik kon daar niet op een ontspannen manier mee omgaan. Het bleef dan maar door mijn hoofd spoken of ik de controle zou kunnen houden: hoeveel kon ik eten, wat wel, wat niet, wanneer en hoe laat? Ik wilde niet dat mensen zouden zien dat ik me zo achterlijk gedroeg. Tegelijkertijd was het vermoeiend om mij vrolijk te gedragen, terwijl ik mij van binnen compleet het tegenovergestelde voelde. In deze fase van mijn eetstoornis was ik me al ervan bewust dat wat ik deed niet goed was. Ik schaamde me voor wie ik was geworden en wat ik mijzelf aandeed. Wie gaat er nu in godsnaam moedwillig boven de wc-pot hangen en overgeven nadat je net gegeten hebt? Wie moet er elke dag hardlopen van zichzelf en buikspieroefeningen doen? Wie mocht geen tussendoortjes nemen en na 20.00 uur ‘s avonds helemaal niets meer eten, al ging ze dan met een knorrende maag naar bed? Niemand zag intussen aan mij hoe beroerd ik me voelde. Als mensen aan mij vroegen hoe het ging, antwoordde ik met een grote glimlach op mijn gezicht: ‘Goed.’ Zo raakte ik steeds meer in een isolement. 10 Stap 2: Negeer de nooduitgang
11 Online Touch Home