Door hun eetstoornis krijgen sommige mensen steeds meer behoefte aan sigaretten, alcohol of drugs. Dat zorgt vaak ervoor dat ze zich nog meer schamen voor hun gebrek aan zelfbeheersing en zich nog meer gaan isoleren. De eenzaamheid maakt hen depressief, zodat ze steeds vaker aan zelfmoord denken. Bron: Onderzoeksinstituut Trimbos Eten ligt overal om ons heen voor ons klaar. Het is bijna altijd binnen handbereik. Mijn supermarkt is maar 3 minuten lopen van mijn huis vandaan, hoe zit dat met die van jou? Hoever is het rijden naar een restaurant of café vanaf jouw huis? Hoe lang doe je erover om naar de keuken lopen vanaf de plek waar jij nu zit? Hoeveel stappen moet je zetten om bij de koelkast te komen? En staat jouw koektrommel ‘toevallig’ ook nog op tafel en hoef je alleen je hand maar uit te steken om weer even erin te kunnen graaien? Schaam je dus alsjeblieft niet voor de vluchtroute die jij hebt gekozen. Je bent niet de enige. Ieder mens staat voor de uitdaging om eigen vluchtgedrag te leren herkennen, erkennen en accepteren. Daarna kunnen we ervan leren en vervolgens kunnen we daarmee zelfs iets positiefs gaan doen (al klinkt dat jou nu misschien nog onwaarschijnlijk in de oren). Zo kunnen we ons gedrag stukje bij beetje gaan vervangen door ander gedrag dat geen afbreuk doet aan onze geestelijke en lichamelijke gezondheid. Achterliggende redenen We gaan weer even terug naar het verhaal van de brand in het kasteel. Laten we zeggen dat ik erbij was, toen dat gebeurde. Ik was diegene die verstijfde en zich angstig verstopte onder een tafel. Ik bleef maar wachten totdat de brand vanzelf uitging of tot iemand mij kwam redden. Er kwam echter niemand. Iedereen had het te druk met zijn eigen paniek. Ik moest het zelf doen, maar voelde me niet opgewassen tegen de vlammenzee. Uiteindelijk rende ik als een kip zonder kop, dwars door de rook, naar de dichtstbijzijnde nooduitgang. Daarop stond het bordje ‘eetstoornis’. 17 Stap 2: Negeer de nooduitgang
18 Online Touch Home