Snakkend naar adem belde ik vervolgens de brandweer. Dappere brandweerlieden kregen de brand inderdaad onder controle. Als ik die brand in mijn eentje had moeten blussen, was ik uren bezig geweest. Waarschijnlijk was het me niet gelukt en was het kasteel tot de grond toe afgebrand. Net zoals ikzelf. Maar betekende dat inderdaad dat ik helemaal niets had kunnen doen? Ik heb me lang afgevraagd waarom ik de specifieke nooduitgang van een eetstoornis nam. Dat voelde niet als een keuze, maar als iets wat mij is overkomen. Dit soort vragen kwamen in me op: Waarom had ik een eetstoornis? Wilde ik echt dun zijn? Vond ik dunne mensen zo mooi? Of was ik gewoon onzeker geweest en dacht ik dat het me gelukkiger zou maken om dun te zijn? Was ik dan altijd al een tikkeltje onzeker of ontstond dat later pas? En wanneer begon dat dan? Kwam het door mijn opvoeding? Of ontstond mijn eetstoornis door wat ik oppikte in de media aan boodschappen over gezondheid en gewicht? Wie was hier de schuldige? Was er wel een schuldige? Waarom was ik eigenlijk de hele dag met eten bezig? Waar had ik werkelijk behoefte aan? Wat had ik nodig? Liefde? Aandacht? Erkenning? Waardering? Een schouderklopje? Kwam ik iets te kort? Waarom vond ik het zo moeilijk om te zeggen wat ik echt vond? Waarom was ik anderen altijd aan het ‘pleasen’? Waarom voelde ik mij verantwoordelijk voor mijn ouders? Voor mijn zusje en jongere broertje? Waarom piekerde ik zo veel? Waarom maakte ik mij zoveel zorgen? Waarom lachte ik altijd, terwijl ik mij niet vrolijk voelde? Waarom moest ik altijd sterk zijn? Waarom kon ik zo moeilijk praten over mijn emoties? Waarom was ik bang om mij kwetsbaar op te stellen? Waarvoor was ik dan bang? Waarvoor vluchtte ik? Wat durfde ik niet onder ogen te zien? Was ik bang om niet geaccepteerd te worden door de buitenwereld? Dat ik niet goed genoeg zou zijn? Waarom wilde ik niet dat anderen zouden denken dat ik niet sterk was? Was ik bang om gekwetst te worden? 18 Stap 2: Negeer de nooduitgang
19 Online Touch Home