Had ik op een dag flink gesport, dan mocht ik iets extra’s. Had ik niet gesport, dan mocht ik dat niet. Ik keek totaal niet meer naar wat mijn lichaam en geest werkelijk nodig hadden. Van borrels en feestjes raakte ik in paniek. Ik was soms dagen van tevoren al aan het bedenken wat ik dan zou mogen eten van mijzelf. In mijn hoofd maakte ik allerlei ingewikkelde rekensommen: hoeveel calorieën zou al dat lekkers zijn en hoelang moest ik hardlopen om dat weer kwijt te raken? Ook was ik bang dat ik de borrelhapjes zo lekker zou vinden dat ik mijzelf de hele avond zou vol proppen. Dan ‘moest’ ik dat er ‘s avonds weer uitkotsen van mijzelf. Ik probeerde dit soort sociale gelegenheden dus zoveel mogelijk te vermijden, zodat ik niet in de verleiding zou komen. In therapie moest ik gaan onderzoeken op welke momenten, en waarom, ik mijzelf beloonde of strafte met eten. In het begin besefte ik helemaal niet dat ik dat überhaupt deed. Door alle gesprekken werd ik me daarvan steeds meer bewust en kon ik steeds beter aan mijn eigen eet-en sportgedrag aflezen hoe het werkelijk met mij ging en hoe ik mij die dag werkelijk voelde van binnen. Kun je nog ‘compenseren’? De meeste mensen die een eetstoornis hebben, hanteren een intern systeem met straffen en beloningen. Dat systeem bepaalt wat ze wel of niet mogen eten van zichzelf en vaak ook hoeveel beweging ze nodig hebben om te compenseren dat ze ‘de fout’ zijn ingegaan. En voor bijna iedereen zijn de momenten met familie en vrienden die normaal gesproken juist fijn zouden zijn, dankzij hun eetstoornis, een bron van spanning en zorg geworden. Juliette die al vanaf haar 20e worstelt met haar eetstoornis, vertelde me dat zij al in paniek raakt bij het idee dat haar man en zij op vakantie zullen gaan met vrienden. Zij maakt zich dan ruim van tevoren al grote zorgen: kan ze daar sporten en wat zal ze te eten krijgen? Als ze niet zo’n fijne dag heeft, gaat ze namelijk altijd extra veel sporten. Otto at als kind zijn eenzaamheid weg met een zak chips en een reep chocolade. Will krijgt vreetbuien als hij zich rusteloos en gestrest voelt; hij sust dan zijn geweten met het voornemen om een week later streng te gaan diëten. Als Desiree zich vroeger dik voelde, nam zij laxeerpillen en at zij liefst helemaal niets. Als Sara nerveus of gespannen is, kotst zij haar eten er ook uit. Janet nam vroeger extra laxeerpillen, als zij teveel gegeten had en Karin at vroeger zelfs bevroren boterhammen op, als ze een vreetbui had. 23 Stap 2: Negeer de nooduitgang
24 Online Touch Home