‘Taart, ben je helemaal gek geworden,’ antwoordde het duiveltje. ‘Als het moet, neemt Isabelle nog maar een appel, maar absoluut geen taart. Daar wordt ze moddervet van.’ Het engeltje beloofde een tegenprestatie: ‘Misschien kan Isabelle daarna gaan hardlopen?’ Zo bleven ze maar onderhandelen met elkaar, maar het duiveltje was meestal vele malen sterker. Hij stond het niet toe. Isabelle mocht niets eten en hardlopen moest ze sowieso. Als het engeltje dan toch een keertje won en Isabelle ging iets lekkers eten, kon ze prompt niet meer stoppen. Zo lekker was dat dan. Dan besloot het duiveltje dat ze daarna alles eruit moest spugen. En dat deed Isabelle braaf. Het lijkt misschien een ietwat kinderlijk verhaal, als ik het zo opschrijf. Maar dit psychische gevecht tussen controle en angst bleef maar doorgaan. Het duurde wel even voordat ik tussenbeide kon komen en sterk genoeg was om hard terug te roepen: ‘Kappen, jullie twee! Voortaan beslis ik dat zelf wel.’ Later hoorde ik dat mijn innerlijke tweestrijd voor veel mensen herkenbaar is. Mensen met binge eating horen dat soort stemmetjes ook. Het ene stemmetje in hun hoofd riep: ‘Lekker zeg, toe maar, wat maakt het uit, eet maar zo veel je wilt’. Sterker nog: als er één koekje opgegeten was, kon je beter meteen het hele pak leegeten. Dan had je mooi het ‘bewijsmateriaal’ vernietigd en kon je doen alsof er niets was gebeurd. Het andere stemmetje bleef intussen maar waarschuwen: ‘Dit moet je niet doen, stop, dadelijk heb je weer buikpijn en word je misselijk.’ Het moedige besluit van een satéprikker Van een tijdelijke redder in nood gaat een eetstoornis steeds meer op een verslaving lijken: wat begon als een gewoonte, wordt een patroon waaraan je steeds meer behoeft e gaat krijgen. Op een gegeven moment ontdek je dat je niet meer kunt functioneren zonder dat patroon dwangmatig te blijven toepassen. Pijn werd mijn vriend. Mijn diepe verdriet motiveerde me om het roer radicaal om te gooien. Isabelle 27 Stap 2: Negeer de nooduitgang
28 Online Touch Home