gevoel dat ik heb sinds haar telefoontje met Marc, wordt sterker. Ik ga bij haar zitten en vraag aan haar hoe zij naar ons toe gekomen is. Ze antwoordt dat ze een taxi heeft genomen. Ik ben opnieuw verbaasd. Ik kan me niet herinneren dat ze dat eerder heeft gedaan. Mijn man neemt eveneens plaats aan tafel. Zodra hij zit, valt mijn moeder met de deur in huis. Op een stellige, kille en heel bondige toon deelt ze mee: Ik wil geen contact meer met jou! Ik kijk haar geschokt aan. Koude rillingen lopen over mijn rug. Versta ik het goed? Ik vraag haar om te herhalen wat ze zei. Intussen kijk ik van mijn moeder naar mijn man en weer terug. Ik ben nog amper bekomen van deze schok, als zij me opdraagt om al haar huissleutels terug te geven. Bij Marc zie ik een woedende uitdrukking op zijn gezicht verschijnen. Zelf kan ik nog steeds niet geloven wat ik haar opnieuw hoor zeggen. Ik zie aan haar dat zij het serieus meent, maar ik snap het niet. Verbijsterd kijk ik haar aan. Hoe kan een moeder een dochter afwijzen? Zo rigoureus, zo plotseling en – zo te horen – voorgoed? Ik moet haar mededeling op mij in laten werken. Vrijwel meteen dringt het tot me door dat ik haar dan waarschijnlijk nooit meer zal zien. Er doemt een beeld in mijn hoofd op, van mijzelf terwijl ik naast haar graf sta – zonder dat we elkaar voor die tijd ooit nog hebben gesproken. Allerlei vragen spoken door mijn hoofd. Wat is de aanleiding voor haar besluit? Heb ik iets misdaan of juist niet gedaan? Wat maakt dat zij dit besluit heeft genomen? Betekent het dat ze alleen met mij geen contact meer wil? Of zijn ook mijn man en haar kleindochters niet meer welkom in haar leven? Zien we 14
15 Online Touch Home