Paul van Gulick: Alfabet Dit borduurpakket heb ik samen met mijn vrouw uitgezocht; ik denk dat het uit de periode rond 1995 is. De grootte, de hoeveelheid kleurtjes en het patroon gaven de doorslag om deze merklap te gaan maken. Het is voor mij één groot pretpakket. Alles is al voor je uitgeschreven, het patroon, de kleuren en het garen. Je hoeft zelf eigenlijk niet meer na te denken. Op zo’n moment kom ik helemaal tot rust. Het uittellen, kleuren zoeken, garen splitsen, daarop ben ik geconcentreerd. Alleen zijn met mijn borduurwerk, dat poetst mijn geheugen schoon. Dat werkt voor mij als een mantra. Zodra ik met mijn borduurwerk aan de slag ga, sluit ik me af voor alle andere zaken waar ik mee bezig ben. Niet de creatieve zingeving, maar het tot-rust-komen is voor mij het belangrijkste. Het borduren zelf neem ik heel serieus, ik wil het zo netjes mogelijk doen. Mijn doel is om de achterzijde van het borduurwerk net zo mooi te laten zijn als de voorzijde. Ook dwing ik mijzelf om zo zuinig mogelijk met garen om te gaan. Borduren is niet makkelijk, ik leg de lat erg hoog. Hierdoor ben ik nog geconcentreerder bezig en krijg ik extra rust, met als uitwerking meer energie. Ik heb het borduren van mijn ouders geleerd. In 1956 herstelde iedereen zijn eigen kleding en maakten de mensen ook veel zelf. Ik stop nu nog steeds mijn eigen sokken. Ook dat doe ik dan zo netjes mogelijk. Als ik iets doe, doe ik het goed. Dat dit doek tentoongesteld wordt, is toeval. Het had ook de Kersenbloesem kunnen zijn. Ik heb heel mijn inboedel ergens opgeslagen in verband met een verbouwing, en deze zag ik het eerst staan. Op dit moment ben ik niet met een borduurwerk bezig. Borduren is nogal tijdrovend, en die tijd heb ik nu even niet. Tekst: ®n Bekker Foto: Louis Warnier
23 Online Touch Home