Ineke van den Berg: De Efteling Ik weet niet meer precies wanneer ik dit gemaakt heb. In ieder geval leefde mijn man toen nog. Hij heeft het borduurwerk af gezien en ik weet nog dat hij zei dat hij het mooi vond. Ik denk dat ik er rond ’98 aan ben begonnen. Toen was mijn man al jaren ziek en kreeg ik steeds minder tijd omdat ik hem verzorgde. Dat heb ik tot bijna het einde gedaan, totdat het echt niet meer ging. Halve dagen kwam ik bij mensen thuis om daar schoon te maken, en ’s middags was ik er dan voor mijn man. Ik heb het patroon van mijn nicht gekregen en er zeker een jaar aan gewerkt. In de winter brak ik mijn been. Ik zat zes weken lang in het gips thuis. In die weken heb ik het borduurwerk afgemaakt. Dat was heel raar, want we kregen in die maanden hulp in huis, van de instelling waarbij ik zelf werkte. Ik kon bijna niets. Een beetje stoffen, wat afwassen, en dat was het dan. Mijn man deed ook niets. Ik vond dat allemaal niet prettig. Het was gewoon vreemd, te onrustig, niets doen en dan die mensen in huis. Het borduren deed ik als mijn man sliep en ik ook zelf een beetje tot rust kon komen. Daar is borduren heel goed voor: het is echt een manier om tot rust te komen. Soms werkte het ook andersom. Als ik ging borduren, werd mijn man rustiger en viel hij in slaap. Borduren is leuk om te doen en ook mooi. Je ziet het groeien, de kleuren komen naar voren, er komt steeds meer leven in. Het resultaat mag er ook zijn. Echt zoals De Efteling vroeger was, toen we er met de kinderen naartoe gingen. Niet de achtbaan en zo, maar het Sprookjesbos. Dat is toch het leukste. Ik heb het pas twee jaar geleden laten inlijsten. Dat was toen ik van Dordrecht naar Breda verhuisde. Tekst en foto: Frits Achten
30 Online Touch Home