33

Siska Verhagen-Poppelaars: Kerstkleed Het is dertig jaar geleden eigenlijk gewoon per ongeluk begonnen. Met kerst zaten we altijd langer te tafelen; onze drie kleine kinderen verveelden zich, dus die gaf ik toen pennen om wat op het oude tafelkleed te schrijven. Ik was niet van plan het te bewaren, tot ik spontaan bedacht om wat iedereen had opgeschreven te borduren. Hoe ik daarop kwam, weet ik niet. Vandaar uit is het toen eigenlijk vanzelf gegaan. Want het volgende jaar wilden de kinderen natuurlijk weer wat op het kleed schrijven. En zij niet alleen, iedereen aan tafel wilde dat. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat het een familietraditie zou worden. Nu ben ik er blij mee. Aan de hand van wat er op het kleed staat, zie je de kinderen opgroeien. Je leest welke vriendjes en vriendinnetjes ze ooit hadden, die meekwamen. Vrienden en familie, ze zijn er zo altijd bij. En nu zijn het de kleinkinderen weer die niet kunnen wachten tot ze mogen schrijven op het kleed. Binnenkort hebben we een derde nodig want het tweede, grotere kleed is ook goed vol. Het is wel veel werk. Na het diner kan het kleed niet in de was, want dan verdwijnt wat er is geschreven. Het gevolg is wel dat er weleens een vlekje op het kleed blijft zitten. Maar dat vind ik niet erg, je ziet zo dat we geleefd en genoten hebben. Het kost na de kerst veel uurtjes om de tekst na te borduren in losse steekjes, dat is een heel gepriegel. Lang niet iedereen schrijft tenslotte in blokletters en je wilt het wel leesbaar houden. Eén jaar waren er dertien mensen die wat hadden geschreven, toen was ik maandenlang ’s avonds bezig. Ik doe het in rood en groen borduurgaren om in de kerstsfeer te blijven. Het kleed is in de familie zo populair dat we nu voor we de tafel dekken voor het kerstdiner eerst een tijd lang alleen het kleed neerleggen. Dan kan iedereen het op zijn gemak alles bekijken. Als ik dat niet doe, schuiven ze allemaal aan tafel hun bord opzij om te lezen en komt er niets van eten. Tekst: Petra Huijser Foto: Johan van Dongen

34 Online Touch Home


You need flash player to view this online publication