Jeani Dielemans: Zeilschip De Batavia In 1996 maakten mijn man en ik een bootreis over de Rijn. Toen we thuiskwamen, lag er een brief voor ons klaar. Daarin stond dat ik borstkanker had. Eén borst werd geamputeerd, ik werd 25 keer bestraald. In die zes maanden mocht ik niets en kon ik niets. Het liefst was ik gaan breien, maar de breinaald onder mijn arm, dat lukte niet. Op een dag kwam mijn man thuis en zei: ‘Ik heb wat voor je meegebracht.’ Het was dit borduurpakket. Ik snapte wel waarom hij het had uitgekozen, want mijn man heeft zeven jaar gevaren en hij is gek op boten. Maar ik dacht meteen aan het borduren en zei: ‘Oh, dat wordt moeilijk, want dat heb ik nog nooit gedaan.’ Het lukte toch. Vooral ’s ochtends, als ik de meeste energie had. Even dit stukje borduren, dacht ik dan, en voordat ik het wist was ik meer en langer aan het borduren dan ik wilde. Want dat is het mooie, dat het je helemaal bezig houdt. Zolang je borduurt, denk je aan niets anders, dus ook niet aan de ziekte. Ik heb gelukkig geen chemokuur gehad. Andere vrouwen kregen die wel, en die verloren hun haren. Eén vrouw die ik kende heeft daarna de pruik verbrand. Een andere vrouw heeft de pruik op een nephoofd gezet. Ter herinnering, want ze wilde laten zien dat de ziekte een deel van haar leven mocht blijven. Zo zie ik dit borduurwerk ook. Het is een teken van de wil die ik had om de kwaaie tijd door te komen, en dat ik toch altijd positief ben gebleven. Ik zal het schilderij dan ook nooit weggeven. Mijn man heeft het laten inlijsten in een eikenhouten lijst, omdat we veel eikenhout in het interieur hebben. En ik ben blijven borduren, want het is een echte verslaving geworden. Tekst en foto: Frits Achten
48 Online Touch Home