Annie Stijlen: Jachttafereel met houten lijst Dit is het enige borduurwerk dat ik niet weg kan doen, ik heb het al meer dan veertig jaar. Toen ik drie jaar geleden hier naar mijn aanleunflat ging, heb ik hartstikke veel naar de rommelmarkt gebracht. Er wonen hier mensen in zo’n volgepropt huis, dat wilde ik niet. Maar dit, ik kreeg het niet over mijn hart. Het heeft weleens op een kast gelegen maar och, dan miste ik mijn jachtschilderij toch. Ik vind het gewoon heel mooi, ook door de prachtlijst. Die is er speciaal voor gemaakt door kennissen van ons uit Eindhoven. Die kenden we van de camping, mijn man en ik. Daar zaten we vroeger hele zomers, want mijn man was vanwege zijn nieren afgekeurd. Op die camping heb ik uren en uren zitten borduren. Dan kwamen mijn man en die vrienden om de zoveel tijd even over mijn schouder kijken, dan wilden ze van ieder stukje, ieder mannetje zien hoever ik al was. Toen het af was, misschien wel na een jaar werk met ik weet niet hoeveel steekjes, namen zij het mee en hebben er speciaal deze lijst voor gemaakt. Ik krijg er ook nog steeds complimenten voor. En dat terwijl het een van mijn eerste is. Ik had het net geleerd op de handwerkclub en ik vond het gelijk leuk. Je bent lekker rustig bezig en je moet opletten, anders gaat het fout. Daar hadden we vroeger het geduld voor, maar dat heeft niemand nu nog. Het leukst vond ik het altijd als iets af was. Dat je aan iedereen kon laten zien dat je iets moois had gemaakt. Ik borduur al een tijdje niet meer. Mijn ogen zijn te slecht. Breien lukt niet meer sinds een operatie. Maar haken kan ik gelukkig nog wel. Ik heb net een pet gehaakt die precies over mijn gehoorapparaatjes past. Bij andere petten gaan die namelijk piepen als het niet precies goed zit. Nu ben ik bezig met een das, want het wil best koud zijn op mijn scootmobiel als het waait. Ik kan gelukkig dus nog wat doen. Want helemaal niks maken… Ik zou het echt erg gaan missen. Tekst: Petra Huijser Foto: Liesbeth den Hartigh
54 Online Touch Home