Wilko Hovingh: Schellekoord ‘Je kunt doorlopen hoor!’ Een vriendelijke stem roept me terwijl ik de verkeerde trap neem. Het geluid komt uit een deuropening aan de overkant. Twee ogen volgen me terwijl ik door de motregen loop. Bij de deur staat Wilko. Achter hem hangt het schellekoord. Attent neemt Wilko mijn jas aan en twee minuten later zitten we samen met zijn vrouw aan de thee. De kamer is warm en nostalgisch. ‘Tja, dat schellekoord...’ Even is het stil. ‘Eigenlijk was het de bedoeling dat mijn vrouw dat zou borduren, weet u.’ Ze knikt. Zijn stem is rustig en plezierig om naar te luisteren. ‘In de jaren tachtig was ik veel bezig met modelbouw.’ Bij dat laatste woord zoeken zijn ogen een beetje weifelend de mijne. Even weet ik niet waarom, maar dan besef ik opeens dat mijn generatie er misschien minder moeite mee heeft om stereotypen te doorbreken en voel ik bewondering voor de man en zijn hobby. Wilko vertelt. ‘Het was de tijd van de kostuumfilms, met van die oude villa’s, daar zag je vaak schellekoorden.’ Zijn vrouw knikt. ‘Sommige mensen weten niet eens wat dat is, weet u, een schellekoord?’ Terwijl Wilko praat, wordt me langzaam duidelijk dat hij er hele avonden aan heeft gewerkt en dat het schellekoord daarna een hele generatie heeft meegemaakt. Kinderen, kleinkinderen, herfst, winter, lente en zomer… Aldoor heeft het daar gehangen. Met alle kruissteken en rechte steken was het moeilijk borduren. ‘Op de tv was in die tijd helemaal niets! Het was echt de tijd dat je alles wel een beetje gezien had op tv.’ Wilko vertelt ook nog over herinneringen aan het Breda van vroeger. Het is een fijn gesprek. Bij het afscheid lopen we opnieuw langs het schellekoord. Dan dwaalt Wilko’s aandacht af naar een mooi klein zeilbootje, dat hij met minstens even veel toewijding heeft gemaakt. Tekst: Pascal Eekhof Foto: Louis Warnier
69 Online Touch Home