24

HET NARE VERHAAL VAN DE EZEL met een goede afloop en een moraal Er was eens een ezel die diep in zijn hart, en ook in al zijn ezelvezels, zeker weten wist dat hij een edel dier was. Het was hem niet aan te zien, maar dat kwam omdat hij vastgebonden stond. Net buiten zijn bereik lag een groot stuk rots. Hij dacht, Duncan was zijn naam: Als ik bij die kei kan, al was het maar met het puntje van de hoef van mijn rechtervoorpoot, dan zal alles veranderen. Dan zal mijn echte ezelleven beginnen. De steen lag daar maar en iedere dag werd hij groter en zwaarder in Duncans droevige ogen. Natuurlijk regende het ook wel eens en dan zag hij zilveren sporen in de steen en kleuren, rood en groen en bemost geel. De heuvels in de verte konden hem niet meer boeien en ook ’s nachts onder de sterren staarde hij enkel en alleen naar het stuk rots als hij niet kon slapen. In het maanlicht glinsterden de zilveren aderen, elk stukje van de steen leerde hij kennen: bolle stukken, holtes, scherpe randen. De steen veranderde niet door de jaren. Iedere dag waren er passanten: kraaien, kauwen, eksters. Die waren hem niet vriendelijk gezind. Konijnen, hazen en af en toe een hert. Eén trouwe vriend had hij, een kever, die elke ochtend bij het krieken van de dag langskroop om te kijken of Duncan al vorderingen maakte en hem moed toewenste voor de nieuwe dag. Met ezelengeduld deed Duncan zijn rek-­‐ en strekoefeningen, voorzover het touw dat aan een ijzeren pin in de grond verankerd was het toeliet. Zijn gedragingen wekten bevreemding op bij iedere buitenstaander die voorbijkwam, ‘Gestoord!’ werd zelfs gefluisterd. Het touw was ruw, zijn zachte ezelsvel schuurde het langzaam kaal. Uiterlijk berustte Duncan in zijn gruwelijk lot. Na zeven jaar werd zijn geduld beloond. Toen de zon net boven de heuvels verscheen, rekte hij zich uit en stootte per ongeluk met zijn rechtervoorpoot tegen de steen. Dat kwam goed uit: de kever was net op tijd om het te zien gebeuren en barstte in juichen uit. Dat werkte aanstekelijk en Duncan maakte een luchtsprong.

25 Online Touch Home


You need flash player to view this online publication