De ijzeren pin, die door Duncans rek-‐ en strekoefeningen langzaam maar zeker was losgewrikt, schoot los, zoefde door de lucht en kwam met een smak op de kever terecht. Die heeft niet lang kunnen genieten van mijn succes en volharding, dacht Duncan. Hij maakte een mooi gra.e voor hem, zodat de kraaien en de eksters hem niet konden consumeren, plaatste er een klein gedenksteentje op en sprak de mooie woorden: ‘Jij was een echte vriend!’ Toen was hij vrij en vond een ezelvrouwtje in het belendende weiland. Misschien heette ze wel Isidora. Theunie van der Stel
27 Online Touch Home