Karin Kraaijvanger Bomenberaad in Grijsstad De wind waait fris door mijn bladeren, maar vandaag kan ik er echt niet van genieten. Mijn angst voel ik tot diep in mijn wortels. Het wordt met de minuut erger. Gisteren hebben ze het nieuws bekendgemaakt: ik sta in de weg. Net zoals Gerard en Frans, mijn beste maten; we vormen al jaren een drie-eenheid op het kerkplein. We zijn het enige groen dat nog te zien is op het ʻgezelligeʼ plein vol bruine kroegen. Maar zelfs dat is te veel voor de burgemeester, iedere toerist en bewoner in Grijsstad moet kunnen zien hoe bedrijvig het plein is. Tot diep in de nacht hebben we gepraat, uiteindelijk hebben we een plan bedacht. Maar helemaal waterdicht is het niet – wat als het toch mislukt? Gerard en Frans staan zelfverzekerd rond te kijken; ik probeer de gedachte aan een kettingzaag heel ver weg te stoppen. Frans strekt zijn takken, hij is duidelijk goed in vorm. De zon komt langzaam op achter de kerk, het uur van de waarheid is aangebroken. Gerard kucht tweemaal, dat is het teken, vanaf nu zal het kerkplein nooit meer hetzelfde zijn...
14 Online Touch Home