vaak gebruikt. Ook zijn stem moest wennen. Die verschoot van hoog naar laag: ‘We gaan de verloren tijd inhalen!’ Amélietje kroop weg op Gaby’s schoot. Gaby’s snuit werd één groot vraagteken. Marinus wist precies wat ze dacht. Hetzelfde als hij. Nog meer onrust. En vader en moeder gingen zich ook nog met hen bemoeien. Straks hadden ze helemaal geen tijd meer voor wat ze zelf wilden! Verwend worden. Het mocht wat. Tien jaar te laat! Het was zo moeilijk om de tijd in te halen. Hij kon het weten. Het leek alsof de mist nog dichter werd. De zon kwam er maar niet doorheen. Achter de bank klonk geritsel. In het blad dat de eikenboom had laten vallen. Marinus keek om. Thérèse had zich opgerold. Te vroeg. De winter was nog niet begonnen. En zomaar buiten. Niet in het hol. Hij zou haar straks wel wakker maken. Moeder schoof schichtig heen en weer. De hoed van de paddenstoel kraakte. Haar bruine ogen schoten alle kanten op. Vader staarde in het niets. Henkie en Tinus rolden vechtend over de
41 Online Touch Home