de prijsuitreiking, enzovoorts. Goed verstopt lag het achter in zijn kast. De anderen zouden hem voor gek verklaren als ze het zouden vinden. Alleen Gaby wist ervan. En Thérèse. Vader en moeder niet. Die wisten bijna niets van hem. Alleen zijn naam: Marinus-Ambrosius. Waarom ze hem die naam gegeven hadden, was hem een raadsel. Niemand had een dubbele naam. En niemand noemde hem zo. Het was een mooie naam, dat wel. Hij paste bij hem, vond hij zelf. In gedachten zag hij een bord voor zich: Marinus-Ambrosius, Uitvinder. In grote zwarte letters. En een foto van hemzelf erbij. Waarop zijn spitse snuit, zijn glanzende vacht en zijn staart goed uitkwamen. Zijn staart was de langste van allemaal. Uitzonderlijk lang. Het was zijn best bewaarde geheim, dat hij uitvinder wilde worden. Net als zijn vader. Zelfs voor Gaby zou het nieuw zijn als ze het zou merken. Marinus keek rond in zijn kamertje. Hij kon zijn gereedschap niet missen: schroevendraaiers, zagen, boren, hamers. Platen metaal, karton, bakken met schroeven, glazen ruiten. Wijzers, tandwielen, radertjes. Alles moest mee. Maar hoe?
45 Online Touch Home