boven in het hoofd van de dolfijn. Binnen een tel zoog ze al de lucht in die ze de minuut daarvoor gemist had. Hijgend bedankte ze de vleermuis. Door het gat in haar hoofd kreeg de dolfijn genoeg zuurstof om op kracht te komen. Snel hupte ze terug naar haar veilige waterwereld. Ze plonsde, sprong en danste in het rond. Daarbij vergat ze dat het water door het gat haar lichaam in kwam. Van schrik spoot ze het recht omhoog. Het zoute water kwam terecht in de tere ogen van haar redder. De vleermuis zag niets meer. In paniek vloog hij weg. Hoe hard de dolfijn ook riep en floot, hij kwam niet meer terug. Nadat de dolfijn had geleerd hoe ze het gat in haar hoofd af kon sluiten voor het water, besloot ze terug te gaan naar de wereld beneden. Ze vertelde de dieren daar niet hoe ze aan het gat was gekomen en wat er boven was gebeurd. Aan het strand dacht ze niet meer, maar de vleermuis kon ze niet vergeten. Nog steeds blijft ze dicht bij het wateroppervlak zwemmen. Regelmatig steekt ze haar hoofd dan even boven water. Ze heeft de vleermuis nooit meer zien vliegen. Marjolein Bax
98 Online Touch Home