‘Eén belangrijke gemene deler: passie voor het vak en de vereniging’ de buitenwereld. Mijn voorgangers deden het al, maar ik heb nog meer ingezet op de profilering als beroepsvereniging. Mensen die lid zijn, zijn dat echt vanwege hun vak. Ze willen zich ontwikkelen in hun beroep en willen samen met collega’s groeien.” Pi De onderlinge ondersteuning was voor Petra de hoofdreden om de vereniging op te richten. Ze vond het prima om de kar te trekken, te pionieren en iets op poten te zetten wat je daarna overdraagt, dat ligt haar wel. Toch bleek het in de jaren erna soms lastig om iemand te vinden voor de voorzittersrol. Margreet: “Er waren al een tijdje interim-voorzitters geweest toen ik al in het bestuur zat: Rita Hoeve en Jeanne Baans. Vertrouwenspersoon is zo’n moeilijk vak, je hebt echt behoefte om erover te praten met elkaar. Daarom was ik erbij gekomen, plus dat ik het goed vond voor mijn werkgever als er ook iemand vanuit het bedrijf in de LVV zat. Ik was werkzaam als externe vertrouwenspersoon bij een Arbodienst, voor de werkgevers die bij ons aangesloten waren. Ik ben met veel plezier bestuurslid PR geworden, maar voorzitter …, daar heb ik wel echt even over na moeten denken. Het is een pittige vrijwilligersjob, daarom was het ook heel moeilijk om iemand te vinden. Weer een interim leek me niet zinvol, daarom ben ik er toen maar helemaal voor gegaan.” Voor Anne de Ruiter kwam de motivatie uit haar praktijkervaringen. “In mijn beginjaren als vertrouwenspersoon werd je daartoe benoemd door je werkgever ‘als je een paar uurtjes over had’. Later werd het meer een echt vak, met opleidingen, accreditatie en een keurmerk.” Op de scholengemeenschap waar ze werkte, maakte ze die slag mee en werd ze uiteindelijk voortrekker van een groep vertrouwenspersonen. “Ik wilde wachten tot mijn pensioen voor ik echt in het LVV-bestuur actief werd. Mijn drijfveer op school was al dat ik wilde dat er goed opgeleide en professionele vertrouwenspersonen in het land zijn. De LVV zet zich daar ook voor in, dus het was op mijn lijf geschreven.” Desondanks vond ze het ook een zware rol. “Je moet met iedereen rekening houden en er komen ook wel negatieve reacties, daar moet je mee om kunnen gaan. Gelukkig deden we het als bestuur echt samen. Maar ik was niet zo goed in eigen grenzen aangeven: ik zat dag en nacht te werken. Ik was blij dat Leo het een half jaar eerder van me overnam dan eerst gepland was. We waren ons destijds al wel aan het oriënteren op ondersteuning van de vrijwilligers en qua administratie, maar pas onder Leo is dat echt van de grond gekomen.” Leo: “Anders dan bij de oprichting, was er nu geld voor. Toen is ondersteuningsbureau MOS gekomen.” P Dat was slechts een van de zaken die Leo wilde professionaliseren. “De focus lag eerst veel op seksuele intimidatie, terwijl ongewenst gedrag heel breed is. Ook kwam integriteit er later bij. Dat bredere van de vereniging was wel het uitgangspunt geweest (dat stond ook in de eerste statuten), maar 10
11 Online Touch Home