Voor dat dit nu een deprimerend verhaal wordt waarbij zelfs Hans Dorrestijn een opgewekte jongen lijkt, noem ik snel ook weer de positieve kanten: Het is leuk te zien dat sommige rijders steeds beter gaan rijden, het is leuk te zien dat sommige rijders echt proberen iets op te steken van de uitleg en doorvragen en het is gewoon leuk het onzekere gekrioel van deelnemers op een grasdriehoek een poosje te observeren. Zeker als je beseft dat je bij een volgende rit daar zelf weer vertwijfeld rondjes draait in de hoop dat het muntje eindelijk valt en je de opdracht kunt doorgronden. Ook is het leuk vast te stellen dat ondanks dat het reglement al jaren hetzelfde is er toch telkens weer andere interpretaties van de artikelen opduiken zodat na vrijwel elke rit weer de eeuwige vraag “wie heeft er gelijk” de kop opsteekt. Daar moeten we dan antwoord op vinden met gebruikmaking van een hoop (veelal alweer achterhaalde) uitspraken van de reglementscommissie en een berg ‘jurisprudentie’ van oude ritten die dan ook nog eens vaak tegenstrijdig blijkt te zijn. Want zoveel uitzetters, zoveel visies…….. Maar misschien is dat “discussiëren over de verschillende zienswijzen “ voor sommigen ook wel een leuk aspect van de rittensport, voor mij in ieder geval wel. Dan de rit zelf, tja wat kan ik daar anders over opmerken dan dat het aantal strafpunten me tegenviel. Ik zei gekscherend dat het wel heel druk zou worden bij de eerstkomende reglementsavond maar dat is natuurlijk niet helemaal terecht. Het is namelijk helemaal niet moeilijk om deelnemers fouten te laten maken, nee, echt moeilijk is het een rit uit te zetten waar de krachtsverschillen goed meetbaar zijn. In deze rit scoorde het gros van de A- en B-klassers 12 of 13 fouten en dan heb je nog steeds geen duidelijke schifting doordat er kennelijk teveel opdrachten zijn 6
6 Online Touch Home