Eigenlijk mocht en kon hij nog niet praten maar hij keek me aan met zijn grote bruine oogjes, schoot overeind (ondanks alle slangetjes etc.) en zei met een schor stemmetje: "mama, gaan we dan nú naar McDonalds?" Codi is niet beter, zeker niet de komende twee jaar, maar belofte maakt schuld. Dus hij heeft donderdagavond heerlijk genoten van de beloofde kipnuggets die hij écht heeft verdiend! Onze grote kleine superheld! Vrijdagavond 29 december mochten we eindelijk weer naar huis. Een heel erg dubbel gevoel! Want 3,5 jaar geleden namen we Codi voor het eerst mee uit het ziekenhuis, hadden we een kraamweek met als kraamverzorgster Marieke Buma, die ons de kneepjes leerde als kersverse ouders. Nu namen we Codi voor de tweede keer mee uit het ziekenhuis en begint de thuiszorgweek om alle kneepjes te leren als "dokter". Raar gevoel! Naar het ziekenhuis als ouders en nu thuis komen als ouders én dokters. We hebben er een hoop verdriet van maar houden de moed erin, voor Codi en voor onszelf. De start van ons nieuwe leven begint nu! En die zullen we met beide handen aangrijpen! We hebben tien dagen in het Ronald McDonaldhuis in Groningen mogen verblijven, wat echt top was geregeld. Dus mochten jullie bij de McDonalds komen en aan ons denken, stop wat kleingeld in het huisje bij de kassa. Het huis draait namelijk alleen op vrijwilligers (die dag en nacht klaar staan), sponsoring maar zonder bijdrage van de gemeente. Wij hebben onze kerstdagen daar helaas moeten doorbrengen maar er zijn ook ouders die de kerstdagen daar al twee keer doorbrachten. Groetjes de familie Van Wieren. Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, kaartjes, cadeautjes voor Codi, tekeningen gemaakt door kindjes en de steun die we krijgen. Dat doet ons écht goed. Mandeguod 13
16 Online Touch Home