15

de sokkestoppers op skoalle. Wy gongen fansels op ‘e fyts nei skoalle ta. Us mem woe ha, dat ik in mûtse op die. Ik hie in aardich kúfke hier op ‘e kop en sei dat ik net in mûtse hoechde. Ik hie gjin kâlde earen. Dat lêste wie fansels net alhielendal wier. Ik hie de hannen ek wolris oan ‘e earen. It wie fansels in spultsje fan “eigenwiis” wêze. Ik haw it lang fol hâlden sûnder mûtse. Tritich jier ferlyn begongen myn earen te skilferjen. En dan benammen yn de simmer mei sinneskyn waar. Nei de dokter en dy stjoerde my nei it sikehûs ta. De spesjalist trof kankerplakken oan. Der moast operearre wurde. Ik hie lokkich greateftige earen. De eardokter hat de ferkearde stikjes út de earen wei nommen, de boel wat rjocht knipt en my warskôge foar de sinne. Fan de bern haw ik in hoed krigen en fan Sypersma autobedriuw in mûtse. Ik haw de spesjalist net ferteld dat ik by it winter altyd eigenwiis wie. sokstopjen It wie net allinnich de kachel yn ‘e skoalle dy ‘t ferskate winters fûl brâne moast om it in bytsje behaachlik te meitsjen. By ús thús midden yn de keamer stie in moaie greate brúne kachel. Boppe op ’e kachel koe in tsjettel of in panne stean. Dizze waarmtemakker wie fan stien en moai glêd. In lange skoarstienpiip ferdwûn yn ‘e muorre. De brânstof wie antrasyt dy ‘t turfskipper Tiemersma by it hjerst yn ‘e skuorre brocht. By fûle winter bleaun de kachel ’s nachts in bytsje troch brânen mar moarns moast hy (de brúne) wer los. Sinne hiene wy net yn ‘e hûs mar wol grutte rúten. Dyselde rúten wiene iterstiid noch altyd bedutsen mei iis. (blommen op ’e rúten) Soms kaam der yn de rin fan de middei in lyts gatsje yn ‘e blommen. De brúne koe soms in hiele wike lang gjin gatsje yn it iis krije. It fielde as sieten wy dan yn it tichthûs. Noflik sil it net altyd west hawwe mar elkenien wie oan it wurk en dan hâldt men it lang út. As it sterk iis wie bleaun de fyts yn de skuorre stean en gong it op redens de Snitserâldfeart del nei skoalle ta. Wy koene ús efter hûs opbine. Mar mei in Snitserâldfeart Mandeguod 13

16 Online Touch Home


You need flash player to view this online publication