Vrouwenjaloezie Wij hebben thuis nog net niet de vlag uitgehangen, maar dat hadden we eigenlijk wel moeten doen. Onze Betty heeft namelijk weer gelammerd! Na twee kinderloze jaren mocht het toch weer gebeuren. Betty is ons zwarte schaap met een witte bles in de voor de rest Texelse koppel. Ik heb al dikwijls over Betty geschreven want ze is een bijzonder apart portret. Eigenlijk is ze van onze middelste zoon, maar naarmate hij ouder werd, ben ik steeds meer haar baas geworden. Betty is de leider van de kudde en als ik haar weet te overreden wat te doen, dan volgt de rest als vanzelf. Dat is hartstikke makkelijk. Betty heeft aan een half woord genoeg. Ook in het negatieve. Als ik de hekken klaar zet om de koppel te bekappen, heeft Betty dat als eerste in de gaten en neemt zij het voortouw om de zaak in de bulten te jagen. Ik moet dan dus slim zijn… Als onze kleine kudde in de winter elders graast en ik kom even een kijkje nemen, ziet Betty mijn auto op de drukke weg al gaan en volgt ze met haar scherpe blik waar ik het weiland binnen zal stappen. Dan neemt ze de hele groep op sleeptouw en komt ze me tegemoet. Steevast moet ik haar dan even aanhalen. Afgelopen winter moesten de schapen vaker dan gewoon verweid worden in verband met de muizenplaag. Eenmaal moesten we zelfs een hele tocht maken door stukken ‘woestijn’ waar de muizen nog geen sprietje hadden laten staan. Het leek mij verstandig dat even samen met mijn vrouw te klaren. Dat vond Betty raar. Altijd als ik iemand meeneem, ‘zal er wel iets bijzonders moeten gebeuren’. Onrustig loopt ze dan met gesperde ogen naar mijn eega te kijken van ‘wat mot dat mens nou?’ ‘En d’r is hier ook nog eens niks te vreten…’ Drie jaar geleden bracht Betty een onvoldragen, ingedroogde vrucht. Gelukkig kwam er ook nog een levend ooitje achteraan. De verlossing ging zo moeizaam dat ik vreesde voor onvruchtbaarheid in de toekomst. Die herfst was Betty toch weer topfit en driftig als nooit tevoren. Zij zat hele dagen achter de witte ram aan, maar die discrimineerde als Le Pen in Frankrijk: hij moest haar niet… Het jaar daarop, vorig jaar dus, hebben we zelfs twee verschillende rammen geprobeerd; Betty bleef gust. Meestal gaat zo’n schaap dan naar de markt, Betty bleef bij deze hobbyboer. Betty zal never nooit de markt zien en mag, als het ooit haar tijd is, net als haar moeder, Good Old Black Betty, haar laatste adem in ons eigen weiland uitblazen. Dit jaar hadden we een prachtige, grote Texelse ram. Alle schapen werden slechts eenmaal gedekt; geen eentje kwam in aanmerking voor de herkansing. mei 2015 Mandeguod 47
50 Online Touch Home