dat ik mar ris nei de MULO ta gie. Us heit en mem seagen dat boer wurden fan my ek noch net sa sitten. Wy wienen it meast op Snits oriïnteare en mei min waar koe de jonge ek noch wol mei de bus. It wie krekt oarloch. Us mem seach allerhande swierrichheden foar dy jonge yn de stêd. De skoalle stie op de âlde komerk. It wienen allegear bern mei in hiel soad kabaal. De fyts yn it fytshok en ik waard del setten yn in lokaal it tichtste by de strjitte. De namme “komerk” die my op dat momint goed. It wie eat eigens op dat momint. Ik wie al gjin grutte prater, it Snitser taaltsje (Snekers) moast ek tige wenne. Direkteur Meindersma wie in hiele grutte man en tagelyk in sympatyke leraar. Hy rêde it op dat de klasse wat rêstiger waard sa dat der les jûn wurde koe. Meindersma wie streng, mar benammen ien famke koe neat bedjêre. Se hie de mûle altyd yn twa hannen mar dan op in bliere wize. Wa wie dat famke? Margaretha Poiesz! Meindersma liet it earst wat gewurde mar makke wol inkelde opmerkingen oan har. Dan wie it: “och menearke, U mot sich niet so druk make om niks!”, en dan glimke Margreet wer, en nei in wike glimke Meindersma mei. Op ’e tiid serieus mar ek sa no en dan in grapke. Margreet wie de aktrise fan de klasse, wy wiene altyd slop om har. Der waard net straft, wy hienen in moaie klas, it koe wat lije. Meindersma en Margreet koenen 4 jier lang bêst oer de wei meielkoar. Doe 't de skoalle foarby wie, kaam Margreet gauris by de famylje Meindersma op besite. Likernôch tritich jier ferlyn hie de frouljusferiening in noflike jûn yn de âld skoalle. Sprekster wie Margreet. Ik de jûns der ek hinne. It gie oer lytse bern of sa. Ik seach Margreet yn de doar oan kommen. Hja seach efkes en doe stode se op my ta. “Tsjerk… Tsjerk…Tsjerk wat fijn datst der ek bist”. Se fleach my om 'e hals ta grutte ferbjustering fan de frouljusgroep. As ik no de Poiesz winkel fan Mantgum yn Mandeguod 13
16 Online Touch Home