dwaan woe krige ik eltse kear in beker waarme sûkelademolke. De hannel gie oan. Alle dagen in flesse molke by de boeken yn ‘e tas. Moarns om healwei njoggenen kaam ik by har om de flessen te wikseljen. Op in jûntiid kaam der in ûnbekende man by ús heit. In Sneker. Heit tocht in molkeklant. Hy stelde him foar as Jonker, amtner by de belesting yn Snits. “Soe dy man wol om molke komme?” tocht heit. Heit syn belesting gie nei Ljouwert ta. De man wie beskieden en Jonker woe graach wat freegje. Syn soan Dirk siet by Tsjerk yn 'e klas. Syn frou wie net sterk en hie eins ferlet fan boeremolke. As Tsjerk dat meinimme koe dan soe syn frou alle dagen molkenbrij siede en dan koe ik middeis by harren mei ite. Doe helle Jonker in metalen gefal út de tas. It wie in smelle boege jerrycan mei dop, dêr’t twa mingel molke yn koe. In jerrycan dy’t ek mei skouderbannen fêst op ’e rêch droegen wurde koe. De jas oan en……”men seach der neat fan”. De jerrycan wie spesjaal makke foar it ferfier fan “swarte molke.” It wienen poerbêste minsken. Thús hienen wy gjin elektrysk mar wol in radio op batterijen. Wy hearden allinne AVRO’S bonte Dinsdagavond trein mei Snip en Snap. En Jacob Hamel mei it bernesjongen. Dan wie de akku wer heal leech. By de Jonkers sieten wy ûnder iten nei Nederlânske lietsjes te harkjen mei in bekinde sjonger der by. In hiel skoft haw ik by de Jonkers west. Wy binne elkoar nea wer tsjin kaam. Fytsbannen wienen der op it lêst ek net mear. Men brûkte saneamde kusjebannen. In âld stik wetterslang lei men om it tsjil. Mei kramptried waarden de einen oanelkoar setten en dan mar traapje. It wie better as niks mar it wie en bleaun in frjemde hobbel de bobbel. De oarloch brocht in hiele soad spanning en rarichheden mei. Us fordauto waard foardere troch de Dútkse wearmacht. Us heit sil der wol in pear sinten foar krigen hawwe mar wy wienen de auto kwyt. It wie dien mei reiskes en útsjes. Guon auto’s waarden yn de golle ûnder it hea bedobbe. Dat wie link fansels want it mocht net. It is my net bekind hoe’t sokke auto’s nei de oarloch út de grûn wei kamen. It sil wol in roastich soadsje auto west hawwe. De boeren moasten ek mei de hynders nei Raerd ta. De geskikte hynders foar de Dútsers waarden ek foardere. Men krige dan meastal in minder geskikt hynder wer mei nei hûs ta. Us âld swarte en de heale Belg kamen lokkich wer thús. Us Mandeguod 11
14 Online Touch Home