fan foaren en fan efteren in tou om ‘e peal. Mei in katrol efter oan ‘e wein waard it pûntsje stiif op ‘e wein fêst sjord, sa dat it hea gjin kant út koe. Troch de dammen wie it allegear wol wat wibelich mar de wein koe feitliks net om falle. It leegjen fan ‘e wein wie ek in hiel gedoch. Ien man op ‘e wein stuts in foarke hea nei nûmer ien op de golle. Nûmer ien nei nûmer twa en dan nei nûmer trije en sa heger. Dan wie men mei fjouwer man dwaande om de wein hea te leegjen en op de golle yn de skuorre te krijen. It wurk wie dreech mar as de frou, de dochter of de faam mei kofje of tee it lân del kaam, joech men jin del njonken de reak. Wat rûkte it hea lekker en wat lei it noflik yn de lijte fan de reak en wat smakken de koeke en broadsjes goed. Elts hie wol in ferhaal en nei in heal oerke hie men nije krêft om it wurk wer op te pakken. De swarte krige in amer mei wetter en in earm fol hea en wachte rêstich ôf dat der wer wurk wie. Stienen de reaken net te fier fan de wei ôf, dan krigen se wolris besite fan in feint en in faam. Se kropen efter de reak yn it sintsje en hienen dan hiel wat te bepraten. Nei in pear oerkes setten se wer ôf. It wie it kampearjen fan doe. Noflik yn de lijte fan de reak. “Pypskoft” Nettsjinsteande de oarloch wienen der in timmerman en in smid dy’t in wichtige útfining dienen. Sy kochten âlde autotsjillen mei bân en as op. Se timmerden in houten barte fan trije by fiif meter ynelkoar. In as mei tsjillen en bannen waarden efter ûnder de barte fêst setten en oan de foarkant kaam ien tsjil mei bân yn ‘e midden. Yn de tritiger jierren hie hast eltse boer in trijetsjillich karke (in jitkarre) Dizze nije heawein krige de namme de sleepwein. Efter de sleepwein waard in lytse barte mei knieren (scharnieren) fêst setten. Dizze flappe koe op ‘e grûn en op ‘e wein del lein wurde. No koe it hea folle makliker en mei minder minsken op helle wurde. Mandeguod 15
18 Online Touch Home