Ik liep door de wei de koppel te schouwen en te tellen en zag Betty liggen zoals ze wel vaker lag als ze lag te dutten. Toen ik al roepend dichterbij kwam en geen reactie kreeg sloeg de schrik me om het hart. Nee toch! Even stond ik aan de grond genageld als was ik zelf door de bliksem getroffen. Ik kon wel janken. Dat klinkt heel raar uit de mond van een bistedokter, maar het is niet heel anders dan die cardioloog bij ons uit de praktijk. De beste man moet, ondanks zijn goede zorg, menig patiënt het loodje hebben zien leggen. Hij was evenwel nagenoeg ontroostbaar na het verlies van zijn eigen dierbare poes. Ik snap dat wel. Een koppeltje schapen hebben is hartstikke leuk. Maar met Betty erbij was het nog zóveel leuker. Voor mij was ze dé toef op de taart. Mijn hemel, wat mis ik die ouwe zwarte… menno@meliawiersma.nl juli-augustus 2015 Mandeguod 39
42 Online Touch Home