Soulmates “Rakker ligt languit midden op het kruispunt en kan helemaal niks meer”, zo luidde het dringende spoedgeval. In gedachten zag ik allemaal auto’s in een file voorzichtig om de hond heen manoeuvreren… Toen ik arriveerde bleek de ouwe Labradorreu inderdaad uitgeteld op een overigens doodstil kruispunt te liggen, recht voor het huis waar ie woont. Na onderzoek kreeg ik ‘m met enige moeite weer voorzichtig in de benen en stiefelde de grote reu zwaar hijgend naar huis terug. Ik zwaaide naar zijn baas Arjen, die steunend op de rollator voor het raam stond toe te kijken. Binnen in huis passeerden verschillende opties de revue omtrent de oorzaak. De twaalfjarige Rakker leeft al ruim twee jaar op pijnstillers c.q. ontstekingsremmers wegens chronische artrose van de achterhand, maar doet het daar prima op. Drie jaar geleden heb ik nog een rare tumor van zijn poot verwijderd en ook daar is hij volledig van hersteld. Epilepsie wat één van de vorige honden van het echtpaar destijds had was het in ieder geval niet. Dat geeft vaak een kramptoestand en nu was Rakker gewoon ineen gezegen tijdens het uitlaten. Ik kon slechts een hele vage snelle hartslag beluisteren en voelde nauwelijks een pols. Het meest waarschijnlijk was dat Rakker een flauwte heeft gehad door hartfalen en daardoor even uit de tijd was geweest. De symptomen van al enige tijd hoesten bevestigden dat ook nog eens. “Heeft ie het dus ook aan het hart, net als zijn baas”, luidde de conclusie. Arjen heeft namelijk een kleine dertig jaar geleden op zijn 46ste al een hartinfarct gehad en de eerste omleiding gekregen. En momenteel is hij herstellende van tien weken ziekenhuisopname na weer een ingreep. Ik schreef Rakker medicatie voor om zijn hart beter te laten functioneren en het overtollige vocht uit de longen af te drijven. Dan neem ik afscheid met een bemoedigende schouderklop voor de baas. Arjen kromp ineen van de pijn, want zat daar vlakbij niet de wond van het implantaat dat hij net had gekregen…? Drie dagen later bij het controlebezoek sprintte Rakker me tegemoet in de hal. Het ging zo goed dat Rakker zich teleurgesteld toonde omdat ie z’n gewone rondje niet meer mocht maken, zo vertelde de bazin mij. En dat had ik nou juist verboden om situaties als eerder te voorkomen. De vrouw des huizes heeft het overigens maar druk met haar patiënten. Vandaag heeft ze nota bene ook nog een ziek kleinkind onder haar hoede. “Gelukkig bent u heel wat mans. Bovendien is het mooi weer en kunnen ze lekker in de tuin”, opper ik. “Ja, maar die moet ik ook nog helemaal in m’n eentje onderhouden…” Het is een beetje riskant om een stukje te schrijven over beide hartpatiënten want ze leven allebei natuurlijk bij de dag. Maar als de hond zich net zo’n taaie Rakker toont als zijn baas, zal het wel loslopen. Ik hoop dat beide soulmates nog een hele poos gegund is. Mandeguod 43
46 Online Touch Home