"Jullie wilden toch ooit een klushuis? Als jullie dan van het station naar rechts lopen dan het tweede huis aan de rechter kant. Moet je daar maar eens kijken, is echt wat voor jullie!" De enthousiasme van Nynke-Rixt is vaak aanstekelijk dus gingen we kijken. We troffen in Tsjeintgum een verwaarloosd huis met een rare hoge schuur met een enorme roldeur. Het halve hectare terrein was bijna compleet verhard met beton maar desondanks bijzonder groen. Lange bamboe-achtige planten met grote bladeren schoten uit bulten aarde die lang geleden op het beton waren gestort. Overal sporen van ijzer en steen en werktuigen om dat te bewerken. Her en der stond nog een beeld of een onderdeel daarvan. We staken ons vinger in een kozijn en besloten, “nee, dit is echt te gek!” Zes weken pasten we op het huis van Nynke-Rixt en Sjoerd, bijna drie jaar geleden. We maakten kennis met het mooie en levendige dorp Mantgum. En dat bijzondere plekje in Tsjeintgum, dat wekte toch onze nieuwsgierigheid. Nog maar eens kijken. Het was een mooie avond, windstil, zomers. Het beton met tussen de naden strookjes gedroogd gras straalde nog warmte uit, vogels floten uitbundig en paarden sjokten en scheurden gras van het weiland er naast. Je hoorde ze kauwen en ademen. De plek straalde een bijzondere rust uit, als een oase in de grote vlakte van de Friese weilanden met maar één kleur groen. De bomen om het perceel boden beschutting terwijl ze zachtjes ruisden in het zomerbriesje. Het huis stond er wat verloren bij met de klimop die het langzaam overwoekerde. We keken naar binnen en zagen een interieur van iets wat jaren geleden al oud was. Bruine vloerbedekking, ongeschilderde binnenkozijnen, een plafond zoals je die in oude zwembaden aantreft, met van die dikke vezels. Als je hier wil wonen dan moet je álles aanpakken. “Nee, dit is te groots!” 10 Mandeguod september 2015
13 Online Touch Home