Afscheid op afstand Benauwd hijgend zat Spencer voor mij op de behandeltafel. Zijn hart fladderde in z’n dertien jaar oude borstkas, een pols kon ik nauwelijks meer voelen. Een blauwgrijze tong hing uit z’n bekkie. Van de waardigheid van zijn voorname roepnaam was weinig meer over. Natuurlijk wilde ik gevolg geven aan zijn om hulp smekende ogen, maar dat was tegen beter weten in. En natuurlijk kon ik hem wel helpen; ik zou hem uit zijn lijden kunnen verlossen. Probleem was dat de baas en de vrouw op vakantie waren naar het prachtige IJsland. Dochter en schoonzoon hadden zich zolang over het oude heerschap ontfermd. Er waren al langer ouderdomskwaaltjes bij de Franse bulldog, maar deze benauwdheid was erg snel op komen zetten. Ik legde uit dat het hart het heel lang kan verstouwen en probeert problemen te compenseren. Maar als dat niet meer lukt, dan kan het heel snel bergafwaarts gaan. Dat was nu dus het geval. Er werd telefonisch contact gelegd met het eiland vlak onder de poolcirkel en dat lukte wonderwel vrijwel meteen. Typisch voor het dunbevolkte Noord Europa: de infrastructuur op het gebied van telecom is daar uniek. De situatie werd uitgelegd en de beide baasjes hadden aan een half woord van mij genoeg, ook al hadden we mekaar nog nooit ontmoet. Ik zet het welzijn van het dier altijd voorop, juist ook in dit soort gevallen. En een stukje van de zorg die je een dier levenslang hebt geboden is dat je in moet grijpen als dat nodig is. In dat geval is levensbeëindiging de enige juiste oplossing. Humaan gebeurt dat meestal palliatief, dieren brengen we in een diepe slaap die uitmondt in een hartstilstand. De ouwe viervoeter werd door de telefoon liefkozend toegesproken, maar het drong nauwelijks tot het benauwde beest door. En dat terwijl de baasjes op het telefoonschermpje in beeld waren; voor hen was het waardevol dat ze Spencer ook konden zien. Al vrij snel daarna deed ik een stuwbandje om de rechter Mandeguod 49
52 Online Touch Home