Op de pleats moasten wy gauris mei helpe. Us heit wie stamboekboer. De karmasters fan it stamboek kamen sa no en dan delsetten om de kij te keuren. Us heit en Hink wiene der fol fan. As in ko 80 punten krige, dan wie it in bêste ko. In dei foar de keuring moast it fee himmele wurde. De kandidaten waarden fan stâl helle en moasten nei bûten ta om te rinnen. Nuvere bokkesprongen waarden der dan makke en wy as jonges hiene dan hâlden en kearen. Nei in skoftke as in ko wat kalmer waard, krigen se in amer mei wetter oer de hûd en waarden se goed mei sjipsop bjind.(boenen) De sturt krige noch in ekstra beurt en dan waarden de Sjoukjes, Pytsjes ensafuorthinne mei wetter ôfspield. Dêrnei krigen dizze bisten nochris in kowedek om. (koeienjas) De sturt moast úttyske wurde, en dan wer efkes mei de kowefroulju te kuierjen. It wie net allinne kuierjen, de kij moasten ek leard wurde om stil stean te bliuwen. De poaten goed te plak sette en de kop heart yn’e hichte hâlden te wurden. Slagge dat allegearre wat knap dan koene se op harren eigen plak op stâl setten wurde. It wie de bedoeling dat as de karmaster de oare deis kaam, it jaar (uier) net alhiel útmolken wie. Dit allegear om it in moaier byld te jaan. De oare deis kaam de karmaster. Wy wisten allegear dat Bootsma it meast fan platte bisten hâlde en dat Haije Boersma leaver in grutte ko seach. De boer krige foar de tiid gjin berjocht hokker karmaster lâns kaam. It barde dan soms, as Bootsma kaam, dat in pear grutte kij op stâl stean bleaunen. As Boersma dan wer ris kaam, bleaunen der wolris in pear platte kij op stâl stean. It makke dus wol út hokker karmaster kaam. De kij waarden stik foar stik fan kop oan tean mei de tomstok bemetten, oan alle kanten besjoen en der moast in eintsje rûn wurde. Dizze mannen skreaunen alles fan de ko yn in boek en wy moasten ús stil hâlde. Us heit hie allinne it rjocht om foarsichtich in opmerking te meitsjen. Ek de karmaster liet soms in pear wurden los. Al mei al wie it by ús efter de pleats in spannende oere. Wie de karmaster klear, dan giene wy allegear meielkoar yn hûs. Us mem hie de kofje klear mei in grou stik koeke fansels. En dan waard der hiel wat ôfpraat. De punten fan de kij mochten net sein wurde, dy kamen letter mei de post. Mar dochs wisten wy nei de kofje hoe as it sawat siet mei de punten. It wie hjir dan ek in spultsje fan “spreken is zilver, zwijgen is goud” Myn broer Hink en ús heit hiene it talint, dat sy fan eltse ko de namme mei nûmer wisten. De kealtsjes en it jongfee, se wisten altyd wa fan wa wie. Se wisten ek wat in bêst bist en in minder By it kealtsje Trynke en Tsjerk Bottema Mandeguod 13
16 Online Touch Home