Maart 2023 55 mocht ik gewoon mee de operatiekamer in. En moest die patiënt voor controle, dan mocht ik wéér mee! Zo kon ik alles van dicht bij meemaken.” Nei dy trije en in heal jier yn Switserlân hat se yn Ljouwert wurke, mar har hert gong út nei in lytse praktyk. Dat sadwaande waard it Mantgum. Ryklik twa jier lyn waard der lywols in dikke streep set troch har karrière: yn desimber 2020 krige Harmie koroana. “Het voelde meer als een zware griep,” sa fertelt se. “Maar het was wel een van de eerste agressievere varianten van corona. Er waren toen ook nog geen vaccins, men wist noch niet goed hoe en wat.” Allinne, nei dy tiid knapte se mar net op. Uteinlik waard it dúdlik: se hie long covid ûnder de lea. En sa bedarre se yn de syktewet, en yn de medyske mole. Probleem is allinne dat de medyske wittenskip noch gjin remeedzje hat foar long covid. Der wurdt bytiden fan alles adviseard, mar alle behandelingen kostje hannen fol jild, wylst de syktekostefersekerder seit: ‘Nee mevrouw, dat wordt niet vergoed, want er is niet wetenschappelijk bewezen dat die behandeling werkt.’ En de dokter wit it ek net en advisearret dan mar om rêst te nimmen… Al mei al kaam Harmie’s aktive libben knarsend ta stilstân. “Gewone dagelijkse dingen zijn me vaak al te veel, ik schrijf alles op de kalender op, omdat ik lang zo veel niet meer onthoud. Alles wat tijdens een Arbo-gesprek werd besproken schreef ik op. En wat ik mis: je gaat nergens meer heen, en dan wordt je wereld superklein.” Ek de kontakten dy’t se oars fia har wurk hie, binne no weifallen. Dêr stiet tsjinoer dat je der dochs mar it bêste fan meitsje moatte: doe’t it merke yn Littens wie, en it hiele feest him oant fier yn de nacht by harren foar de glêzen ôfspile, hat se har lytse Eriba caravan fan krap 40 jier âld nei de Littenser kemping riden. Koe se teminsten dêr lekker in pear nachtsjes rêstich sliepe. “Gingen we vroeger op skivakantie, dan zat ik lekker achter het stuur! Genoot ik van! Nu reed Frans (Harmie’s partner) de hele reis en lag ik als een prinses op de achterbank. En eenmaal daar lag ik weer vaak te rusten… Maar in de bergen zijn is fantastisch!” Ferline simmer waard it in fakânsje nei de noardeasthoeke fan Grinslân. In boerekemping, wat kuierje, in bytsje fytse, sa ûngefear. Mear siet der net yn. Ek it ritsje nei Swolle – de stêd dêr’t Harmie opgroeid is – foar in besite oan har demintearjende mem fan 91 rêdt se net allinne op. Frans giet altyd mei nei Swolle ta. Dy fynt dat wol gesellich: earst even mei skoanmem kletse en dan de stêd yn om de boadskippen te dwaan. Harmie hopet dat se dit jier wer ris mei de boat op fakânsje kinne. Want sels dat wie har te drok: it geklots fan it wetter, it lûd fan de mar, it ljocht, alles wie har eins te folle. →
56 Online Touch Home