mei 2021 69 het mij ook schelen; we proberen het gewoon!’ En die Labrador wilde wel dekken. Bingo! En het laat zich raden: een maand later bleek Evi op de echo drachtig. De vlag ging uit in huize Ada! In augustus was Evi uitgerekend, uitgerekend in het allerlaatste weekend dat ik dienst had. Op vrijdagmiddag onder het spreekuur startte de bevalling. Meteen na de laatste patiënt ben ik even wezen kijken. Alles leek prima en geduld was het devies. Maar er kwamen echter geen persweeën, wel vloeide Evi anderhalf uur later plotseling een groene substantie. Dat deugt niet als er nog geen pups zijn! Pijlsnel werd de OK in gereedheid gebracht en de aanstaande moeder kwam naar de praktijk. De keizersnede ging vliegend; ik trof zes pups aan, waarvan twee al overleden waren en eentje erg afwijkend. Die laatste hebben we laten gaan, maar de drie resterende puppies waren gelukkig prima gezond en vol levenslust! Evi kwam vlot en goed uit de operatieroes, maakte rustig kennis met haar drie pups en vol goede moed toog Ada samen met het zó gewenste nestje en haar Evi naar huis! Al om zeven uur de volgende ochtend werd ik gebeld: ‘Menno, je wilt het niet geloven, maar die hond van mij heeft één pup doodgebeten en de andere twee gewoon opgevreten…’ Daarna was het even heel stil op de lijn. Zo leerde Evi ons dat wij mensen kunnen wikken wat we willen, maar dat de natuur beschikt. Inmiddels is Evi wél daadwerkelijk opnieuw onder het mes gegaan en er zullen geen nestpogingen meer volgen, zo werd definitief nuchter besloten. Dus eindigt dit wrede ‘sprookje’ met de wens dat Ada & Evi, desondanks, samen nog een lang en gelukkig leven tegemoet mogen gaan.
70 Online Touch Home