Mijn ervaring TWEE JAAR NA DE BEVALLING VROEGEN MENSEN NOG OF IK ZWANGER WAS Sarah onderging een buikwandcorrectie Nadat Sarah zeven jaar geleden beviel van een tweeling, bleek dat ze een diastase had. Dit is een verschijnsel waarbij de ruimte tussen de linker- en rechterbuikspier te groot is, wat kan leiden tot verschillende klachten. In Sarah’s geval leidde dit tot rugklachten en een dikke buik die niet meer verdween. Gelukkig kon plastisch chirurg Drs. Gijs van Selms van Esthetisch Centrum Jan van Goyen haar hierbij helpen. Sarah: ‘Ik merkte met sporten dat mijn dikke buik niet verdween en dat ik meer rugklachten kreeg. Ik had al geen hele sterke rug, maar sporten hielp ook niet. Het trainen van de rechte buikspieren maakte dit namelijk alleen maar erger. Ik heb toen met een mensendiecktherapeut en een fysiotherapeut geprobeerd om mijn klachten te verhelpen, want met het trainen van je schuine buikspieren kan je op zich ook veel corrigeren. Dit leverde helaas niet het gewenste resultaat op.’ Belemmerde de diastase je in jouw dagelijkse activiteiten? ‘Ja, het was een kwetsbaar gebied, die diastase zat echt in de weg. Als de kinderen op schoot sprongen had ik altijd het idee dat ik mijn buik moest beschermen omdat het zo zacht en niet beschermd meer voelde. Hockeyen heb ik ook een tijd niet gedaan, omdat het een te grote contactsport is en ik het niet fijn vond als mensen tegen me opbotsten.’ Wat was de reden dat je besloot er iets aan te laten doen? ‘Los van de rugklachten die ik had vond ik het esthetisch gezien echt niet mooi. Ik heb werk waarbij ik vaak nieuwe mensen ontmoet en bijna iedereen feliciteerde me en vroeg me of ik zwanger was. Een jaar na de bevalling snapte ik dit nog, maar na twee à drie jaar vond ik het vervelend worden. Toen bedacht ik me dat ik deze vraag niet de rest van mijn leven wilde krijgen. Ik heb verder ook best een dun lichaam dus dit onderdeel voelde ook alsof het niet echt van mij was.’ En toen ging je de stap wagen.. ‘Ja, ik heb wel getwijfeld omdat er geen medische noodzaak was en de operatie dus ook niet werd vergoed. Ik ben toen veel rond gaan vragen aan ervaringsdeskundigen over wat de ingreep inhoudt, want op het internet las ik veel enge verhalen over het herstel. Uiteindelijk heb ik ervoor gezorgd dat ik twee weken bij mijn moeder thuis kon herstellen en dat was fantastisch, want ik heb mij alleen maar gefocust op het herstel. Ik werd goed verzorgd en na twee weken kon ik thuis weer redelijk meedraaien.’ Hoe zag het herstel er verder uit? ‘Uiteindelijk ben ik, na ongeveer vier weken thuis te zijn geweest, weer gaan werken en de deur uitgegaan. Ik kon rustig mijn leven weer oppakken en vond het echt meevallen. De pijnstillers werkten hartstikke goed, dus ik heb ook niet veel pijn gehad. Het is meer dat je je er aan over moet geven dat je gewoon niets kan. De eerste weken loop je helemaal voorover, dus dat is wel raar. Je voelt je enorm beperkt, maar weet dat het weer over gaat en goedkomt.’ 32 Jan van Goyen jubileummagazine
33 Online Touch Home