Emma Ligthart (21) zit in het vierde jaar van de VIP. Ze wist al jong dat ze de zorg in wilde. Misschien zit het in de genen: haar moeder en oma waren óók verpleegkundige. De moeder van Emma heeft haar verpleegkundige speld en een fotoalbum tevoorschijn gehaald. “Ik heb ook het speldje met kinderaantekening nog, maar die kon ik niet direct vinden”, zegt ze. Emma en haar oma - het is nog vóór de coronatijd - zitten al over het fotoalbum gebogen. “O kijk”, wijst oma Betty, “laatjes voor de medicatie! Die hadden wij niet. Wij gingen de zaal op met een dienblad, met voor elke patiënt een bekertje. Zo’n blad had uitsparingen, zodat de bekertjes niet konden omkukelen. We zetten de medicatie zelf uit, vanuit de doosjes en flesjes in de kast.” “Oei”, zegt Emma. “Tegenwoordig moet er minimaal één paar ogen meekijken. En wij hebben nu de cow mee, een computer op wielen die tegelijk visitewagen is.” Betty knikt. “Wat dacht je dan van het temperaturen? Wij liepen met een thermometer rond, spoelden die na elk gebruik even af of maakten hem schoon met 22 DRIE GENERATIES een watje. We deden er wat vaseline op en dan was-ie klaar voor de volgende patiënt. Dat gaat nu wel anders, begrijp ik van jou.” “Zeker”, zegt Emma. “Nu gebeurt alles met de oorthermometer, met voor iedere patiënt een nieuw hoedje.” “En wij hadden plastic thermometers voor onder de tong”, herinnert moeder Susan zich. Lachend: “Bijna iedereen had daarmee 36.8. En was het boven de 37, dan kwam de rectale thermometer erbij. Wel met een hoesje erom.” Ze constateren dat er binnen een paar generaties veel is veranderd. Niet alleen qua technologie en hygiëneregels in de zorg, maar ook wat betreft de inhoud van het verpleegkundige beroep. Susan: “Wij moesten, net als mijn moeders generatie, nog kastjes soppen en bedden opmaken. Niet dat ik dat nou zo graag deed, maar
23 Online Touch Home