‘De kinderen vragen: kun je met één nier leven? Waarom heb je er dan twee?’ Waarom zou je dat doen? ‘In eerste instantie kreeg ik geschrokken of verbaasde reacties op mijn plannen voor het afstaan van mijn nier. Later, toen ik mensen meer meenam in mijn traject, snapten ze beter wat het nou precies inhoudt en draaiden ze gelukkig bij. Veel mensen vinden het moeilijk zo’n keuze in één keer te begrijpen, vaak omdat het ver van hen afstaat. Het riep reacties op als: Je hebt kinderen, je kent diegene niet. Of: Waarom zou je dat doen? Na twee nachten in het ziekenhuis mag ik naar huis. Johan laat ik met een gerust hart achter. Na de donatie is de enige zorg die ik heb of de getransplanteerde nier het allemaal wel goed oppakt. Andere mogelijke risico’s vergeet ik. Totdat ik hoor dat Johan met spoed twee keer is geopereerd. Dit valt mij rauw op het dak. Het zou toch niet zo zijn dat ik iemand probeer te helpen en dat hij het dan niet redt?’ Kinderlijke verwondering ‘Na de operatie zijn mijn beide jongens blij om mij weer te zien. Bij de wondverzorging laat ik hen de pleisters en de wondjes op mijn buik zien. Dat maakt toch wel indruk. Vooral de oudste begrijpt goed dat ik een soort van ziek ben en allebei mijn kinderen nemen meteen een heel verzorgende houding aan. Ik denk dat het goed voor hen is om te beseffen dat gezondheid niet vanzelfsprekend is voor iedereen. En als kinderen al op jonge leeftijd te maken krijgen met de mogelijkheden van nierdonatie bij leven: wie weet wat voor positief effect dit kan hebben op het verkrijgen van meer orgaandonoren?’ Wanneer ik nu de balans opmaak, zou ik zo weer mijn nier doneren, het is mij alles meegevallen. En ik blijf mij ervoor inzetten dat mensen meer gaan nadenken en stil staan bij het tekort aan orgaandonoren.’ Jeroen schonk een nier aan Johan. Weten hoe het sindsdien met Johan gaat? Lees dat hier. Wisselwerking december 2022 11
6 Online Touch Home