Het wonder van de wetenschap Het is al heel lang geleden, maar het staat gegrift in mijn geheugen. Het gevoel van hoop dat ik als kind had toen ik in het ziekenhuis lag. Tot mijn 12e werd ik vaak opgenomen. Er waren veel ernstig zieke kinderen op de kinderafdelingen waar ik dan verbleef. Die afdelingen waren namelijk van een Academisch Ziekenhuis en daar lagen nu eenmaal de ziekste kinderen voor wie de slimste dokters nodig waren. TEKST: CARINE BESSELINK-BERENDSEN / FOTO’S: MICHELLA WEGH BOLDER Er waren kinderen met zichtbare handicaps of spasmen, van wie je weet dat ze hun leven door moeten brengen in een rolstoel. Ook waren er kinderen met zulke erge ziekten dat ze maar een korte levensverwachting hadden. Tijdens 1 van mijn opnames lag ik naast een jongen die taaislijmziekte had. Dat betekende dat hij waarschijnlijk niet veel ouder dan 20 jaar zou worden en dat maakte veel indruk op mij. Weer andere kinderen hadden een verstandelijke beperking en konden hoogstwaarschijnlijk nooit naar een normale school. Een meisje met wie ik vaak spelletjes deed, is overleden aan de gevolgen van leukemie. Het leven is heel anders in het ziekenhuis dan op de basisschool. Daar kunnen kinderen zich druk maken om een pen die kwijt is. In een Academisch Ziekenhuis (nu heet dit een Universitair Medisch Centrum ofwel een UMC) zijn er andere zorgen. Afval in mijn bloed In die sfeer is het lastig een toekomstbeeld te hebben. Ik kon niet veel verder kijken dan de dag van vandaag en morgen. Ik ben de eerste 6 jaar van mijn leven behandeld voor epilepsie, een 4 Wisselwerking minispecial vervelende aandoening, maar (in mijn geval) niet dodelijk. Door slechte ogen kwam ik in het ziekenhuis terecht en daar bleken toen al mijn gezondheidsproblemen veroorzaakt te worden door teveel afvalstoffen in mijn bloed: mijn nieren deden het niet goed. De nierziekte die toen ontdekt werd, is wél een terminale ziekte. Langzaam maar zeker krijg je er bloedvergiftiging van. Toch bleek in die duisternis een lichtje te schijnen. Want er was een behandeling mogelijk! Van die behandeling kon ik me geen voorstelling maken. Het was een moeilijk woord (dialyse) en erna zou je een nieuwe nier, een donornier kunnen krijgen. Een nier van iemand anders die overleden is en hem zelf niet meer gebruikt. Daarmee zou ik weer gezond kunnen leven. Bijzondere cadeaus Geen idee wat dit allemaal inhield, maar ik kreeg een gevoel van hoop: ik heb kans om oud (volwassen) te worden, er ís een behandeling, én een kans op een gezond leven… Dat had ik eigenlijk nooit gehad tot dusver… De wondere wetenschap bleek te werken. Slechts na 14 maanden dialyseren kreeg ik een nieuwe nier. Binnen een record aantal dagen (11) was ik
5 Online Touch Home