"Het kostuum van Cio-Cio San is volledig van natuurlijke stoffen gemaakt; katoen en linnen. Het silhouet is door de hoge kragen wat meer westers. Voor Pinkerton ontwierp ik een grote blauwe leren lakjas. Synthetische stof, bijna plastic fantastic met een soort ‘van een andere wereld’ gevoel. Die jas zit misschien maar 2 minuten in de voorstelling, maar zegt heel veel. Juist door de verschillende materiaalkeuzes voor diverse kostuums, zie je een groot contrast. De Japanse Goro waait met alle winden mee en voelt dat er bij die Amerikanen wel wat te halen valt. Hij draagt veelal aardse kleuren, maar die worden in lagen eronder gemixt met blauwe kleuren. Ik heb veel gewerkt met kobaltblauw voor de Amerikaanse uitstraling en voor Goro zelfs een blauw shirt met een Elvis Presley print. Weer weg te werken of dicht te ritsen als de ‘wind’ de andere kant op waait. In zijn kostuum verwerkte ik dus heel duidelijk de beide culturen. Als laatste tipje van de sluier is in het kostuum van Zio Bonzo maar liefst twintig meter aan stof verwerkt. Een flink gewaad, voor een grote man die als een soort donderwolk ten tonele verschijnt. Een wapperende vloeiende dreiging, van vele lagen linnen. Waarnaast Pinkerton met zijn lakleren jas veel stijver en harder oogt. Kostuums die dicht bij de personages komen en hun karakter accentueren. Ten opzichte van elkaar knallend en versterkend. Een deel van de kostuums maak ik zelf en een deel besteed ik uit aan een kostuumatelier, waar een set extra handjes van Bonnie Verhoeven en Jasmijn Krijgh mijn ontwerpen tot daadwerkelijke kostuums omtoveren.” WAT GAAN WE ZIEN AAN DECOR? “Voor het decor heb ik twee invalshoeken gekozen. Het beeld speelt zich af in de haven van Nagasaki, op een berg. Een heel geïsoleerde omgeving. De opera gaat voor een groot deel over wachten, Cio-Cio San die wacht op de terugkeer van Pinkerton. Een geïsoleerd beeld met een soort oneindig niets. Ik ontwierp een verhoogd huis met een vloer en een plafond, met daarachter een horizon met een silhouet van bergen. Daarin verwerkte ik de ‘blob’ - zo zijn we het als werktitel gaan noemen - een gespannen plafond dat steeds wat verder naar beneden komt en elk moment kan ontploffen. Symbool voor de constante dreiging, het gevoel waar de opera om draait. De inspiratie hiervoor was een gespannen zeilplafond uit mijn voormalige studentenhuis, die door een lekkage steeds op springen stond. Precies dat gevoel paste bij deze emotie. In de voorstelling doen we dit met een soort kogel die met steeds meer gewicht indrukt. Je voelt als kijker: ga daar weg voor het misgaat. De Amerikaanse dreiging…. De andere invalshoek is het Amerikaanse blauw dat ik ook al voor de kostuums gebruikte. Veel staalblauw voor het huis, aangevuld met kobaltblauwe accenten. Een blauwe bank, een blauw tijgervel naast de matte linnen gordijnen. Pinkerton die het huis vult met zijn Amerikaanse ‘zooi’. Het beeld van eenvoud en het eeuwige niks gemengd met vele lagen contrast. Gekaderd met een dreiging. Een overzichtelijk tafereel waarin enorm veel gebeurt. Soms veranderen de wanden in waaiende gordijnen, maar het beeld blijft gelijk. Bijna voyeuristisch doordat je steeds kijkt naar wat er zich allemaal afspeelt in die ene kamer." www.loekdejongh.nl “ Een geïsoleerd beeld met een soort oneindig niets, aangevuld met een constante dreiging 19
20 Online Touch Home