Die prehistorie is trouwens maar een vreemd begrip: pre betekent voor, vóór de geschiedenis dus, vóór de geschreven bronnen. Maar het landschap en de archeologische vondsten zeggen me meer dan duizend woorden. Als een detective heb ik mijn hele leven gespeurd naar de oeroude verhalen, die in het veld zijn te vinden. Vooral langs de route over de Hondsrug. Het bleef altijd een goede plek om te wonen. Je vindt er vele grafheuvels uit de bronstijd, celtic fields (akkers) uit de ijzertijd en karrensporen uit de middeleeuwen. En nu loopt over deze route de N34, een moderne weg voor het autoverkeer. De geschiedenis van Drenthe gaat veel verder terug dan de hunebedden. Na mijn pensioen is in de buurt van Pesse bij de aanleg van de A28 een kano gevonden. Dit is het oudste vaartuig ter wereld! Op verschillende plekken zijn houten veenwegen, zoals in NieuwDordrecht, Valthe, Klazienaveen en het beekdal van de Slokkert. De veenlijken zijn weer van recenter datum. Het beroemde meisje van Yde leefde aan het begin van onze jaartelling, 2000 jaar geleden. Ze werd tijdens een ritueel offer gedood en in een veenplasje gegooid. Daar werd ze in 1897 door twee turfstekers gevonden. Die kregen de schrik van hun leven. Ga eens kijken in het Drents Museum, waar ik in 1916 de archeologische afdeling opzette. Wát een collectie, en zo mooi gepresenteerd. Kijk daar ligt ze, het meisje van Yde en even verderop, die uitgeholde boomstam: de kano van Pesse. In Drenthe stuit je steeds weer op de prehistorie. Het westen van Holland was toen nog een zompig moeras. Pas in de middeleeuwen begon de mens in deze ‘Randstad’ met molens het water weg te malen en ontstond een land van rechte lijnen en het polderbestuur. Hier in Drenthe gaat de basis van de beschaving zoveel verder terug en is op andere waarden gestoeld, die door de natuur zijn ingegeven. Bij mijn afscheid in 1954 werd opgemerkt dat ik Drenthe haar geschiedenis heb teruggegeven. Ik heb de Drenten een deel van hun geheugen blootgelegd, herinneringen waarvan ze niet wisten dat ze ze hadden. Ik deed de opgravingen vaak met heel gewone mensen. Er waren veel werklozen in die jaren. Zij hielpen me de hunebedden weer op hun plek te leggen en de vondsten te ordenen. In mijn geboortedorp Diever is nu het Oermuseum. In Sleen, bij hunebed de Papeloze kerk, staat al een monument voor mij. Hier zouden protestanten in de 16e eeuw hun kerkdiensten in de openlucht hebben gehouden. Eigenlijk is het hunebed mijn monument. Ik heb het namelijk grotendeels zelf gebouwd als educatief project. Ja, soms moet je de geschiedenis een handje helpen. 27
28 Online Touch Home