voorwoord De andere kant Als voorzitter van de redactie mag ik in elke Report weer opscheppen hoe goed en vernieuwend mijn collega’s in het Radboudumc zijn. En hoe goed we het voor hebben met onze patiënten. Maar de afgelopen twee weken had ik een andere rol: die van patiënt. Precies twee weken geleden kreeg ik een heftige experimentele operatie voor een levensbedreigende aandoening. Daarna kon ik als opgenomen patiënt anderhalve week van de andere kant naar de gezondheidszorg kijken. Dan vallen je pas een aantal dingen op. Waarom kan er geen raam open? Waarom kan je nergens even naar buiten? Kan er niet wat minder plastic verpakkingsmateriaal gebruikt worden? Maar wat vooral opvalt is het liefdevolle en professionele handelen van de verpleging. Een voorval wil ik u niet onthouden. Op ‘mijn’ afdeling had elke patiënt bij elke dienst zijn/haar eigen verpleegkundige. Op een gegeven moment moest ik net na het innemen van alle medicatie hevig braken. Door alle infuuslijnen was ik niet op tijd op het toilet maar lag alles op de vloer. Nog voordat ik op de hulpknop kon drukken kwam er een vreemde verpleegkundige binnenlopen. Hij zei: “Ik hoorde u braken. Ik ruim het wel even op. Dan hoeft mijn collega het niet te doen.” Wat een toewijding. Wat een teamgevoel. Beeld van een biopt van de darmen. Het risico op darmkanker is bij mensen met het Lynch-syndroom hoog. Zij worden vaak extra gescreend om zo vroegtijdig tumoren op te sporen. Op de achterzijde van dit magazine meer over het verbeteren van de zorg voor deze patiënten. Ik kan het niet laten om dus toch weer op te scheppen over mijn collega’s. Maar ditmaal over die groep waarover we te weinig spreken in Report. De verpleging. Wat een toppers. Bart Kiemeney
4 Online Touch Home